(ΔΕΝ) ΕΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΜΟΡΦΑ...

Τι περιπέτεια και η χθεσινοβραδινή...

αλλά ok, ας τα πάρω με τη σειρά. Το ότι κάθομαι και κλαίγομαι και είμαι γενικώς και στις μαύρες μου δε σημαίνει ότι κάθομαι μέσα στο σπίτι μου κλειδαμπαρωμένη, λιώνοντας στο ίντερνετ και μυξοκλαίγοντας βλέποντας αμερικλανιές στην τιβί...

Αντιθέτως, περιμένοντας να περάσουν οι μήνες ώσπου να έρθει ο Ιούλης και να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να φύγω από εδώ, παρουσιάζω δείγματα εργασιοθεραπείας και υπερκινητικότητας.

Κάνω μαθήματα Ιταλικών, μαθαίνω ολομόναχη -παρακαλώ-Ολλανδικά, πηγαίνω στις κινηματογραφικές προβολές στη Χαλκίδα, κατεβαίνω στην Αθήνα , πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη μου, βγαίνω με κόσμο, γνωρίζω κόσμο, κάνω couchsurfing, φλερτάρω δεξιά και αριστερά...

 Τέλος πάντων, το πιάσατε... 

Υπάρχω! 

Γιατί έκανα όλη αυτή την εισαγωγή; 

Μα για να καταλάβετε ότι πράγματι το παλεύω αξιοπρεπώς να φτιάξω τη διάθεσή μου αλλά όλο και κάτι γίνεται και με downιάζει (ναι, μπορώ να μιλήσω και αυτά τα ελληνικά!)

Έτσι και χθες το βράδυ, είχα μια πελώρια λαχτάρα για έξοδο! 

Είχα μιλήσει με μια γνωστή μου και μου είχε προτείνει να πάμε σε ένα πάρτυ στη Χαλκίδα, όπου ένα free περιοδικό της πόλης - ντεμέκ κουλτουριάρικο, πολιτιστικό - έκανε rock party! 

Γιατί να το έχανα; Ωραίο κόσμο θα είχε, θα έπινα τη λατρεμένη μου Leffe - τη μαύρη παρακαλώ! - και εν τέλει θα κουνούσα λίγο το κορμί, θα γελούσα, θα χαλάρωνα, θα..., θα... 

Όμως, το έχω ξαναπεί...

 Αν είναι να σου πάει κάτι στραβά, θα πάνε όλα!

 Πρώτον, άρχισε να βρέχει από νωρίς. Όταν όμως λέμε βροχή, εννοούμε, βροχάρα! Οι κεραυνοί έπεφταν μέσα στο χωριό. Είχα φρικάρει! Οι, δε, σταγόνες χτυπούσαν με μανία τα τζάμια από την μπαλκονόπορτα και ο αέρας έκανε τα τζάμια να τρίζουν απίστευτα δυνατά και πολύ! 

Φρίκαρα! 

Σκεφτόμουν ότι ακόμα και με το αμάξι μου να οδηγούσα στη Χαλκίδα, σίγουρα θα αντιμετώπιζα πρόβλημα στο δρόμο, στο παρκάρισμα, στο ότι θα λερωνόμουν, θα βρεχόμουν και τα συναφή.

Έπειτα, άναψα το θερμοσίφωνα και περίμενα να ζεσταθεί το νερό να κάνω γρήγορα ένα μπανάκι. 

Και... ναι! 

Κόβεται το ρεύμα στις 9.30 το βράδυ! Και μένω άλουστη, μέσα στο κρύο, χωρίς φως, χωρίς θέρμανση, χωρίς ένα κεράκι, χωρίς ίντερνετ, καταλαβαίνετε τι έπαθα! 

Και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του σπιτιού να ακούγονται ακόμα δυνατότερες οι βροντές, οι λάμψεις από τις αστραπές να φωτίζουν στιγμιαία το δωμάτιο και τα νερά να πέφτουν με λύσσα πάνω στα τζάμια. 

Θέλετε να ακούσετε την αντίδρασή μου; 

Μα φυσικά, έβαλα τα κλάματα!

Έχασα την όρεξή μου, φοβήθηκα πολύ, στεναχωρήθηκα που ενώ ο Γιάννης μένει 2 λεπτά μακριά από μένα δε σκέφτηκε να μου τηλεφωνήσει να δει αν είμαι καλά (και αν το σκέφτηκε, δε το έκανε!), μετά αποφάσισα ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω είναι να κατέβω στη Χαλκίδα για το party και άρχισα να σκέφτομαι τι να κάνω μέσα στα σκοτάδια! 

Πολύ νωρίς για να κοιμηθώ, κανένα κερί να φωτίσει το χώρο μου, μπάνιο με κρύο νερό και μέσα στο σκοτάδι πώς να κάνεις; Ευτυχώς ένας πολύ καλός μου φίλος προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει...

Μέσα στο σκοτάδι, παραπατώντας σε αντικείμενα και έπιπλα, μάζεψα σε μια τσάντα μερικά ρούχα, οδοντόβουτσες, βούρτσες και τα λοιπά και έφυγα κακήν κακώς από το σπιτάκι μου! Για να πάω από την είσοδο της πολυκατοικίας έκανα, και γω δε ξέρω πόση ώρα, η βροχή έπεφτε με το τουλούμι...

'Εβαλα μπρος το αμάξι και για πέντε λεπτά διαδρομής έκανα περίπου ένα τέταρτο! 

Η στάθμη του ποταμιού δίπλα στο δρόμο είχε ανέβει σε δραματικά επίπεδα, τόσο που σε μερικά σημεία ο δρόμος ήταν λίμνη... Καλά, περιττό να πω πως η ψυχολογία μου σταδιακά γκρεμοτσακιζόταν στα τάρταρα!

Έφτασα λοιπόν στου φιλαράκου μου, 

μου αποκάλυψε πως για χάρη μου ακύρωσε την γκομενοδουλειά του στο σπίτι του, 

ένιωσα ακόμα χειρότερα, 

με σιγούρεψε ότι δεν τον πειράζει αλλά μια μέρα θα το πληρώσω,

 του μπαστακώθηκα για ένα βράδυ, 

έκανα εκεί μπάνιο

 και αποκοιμήθηκα βλέποντας Νικολούλη...

Σας φιλώ όλους, 

καλό Σαββατόβραδο (ας ελπίσουμε, χεχε)