ΛΥΠΑΜΑΙ

Αραιά και που γράφω δυο λογάκια πιο προσωπικά, σε αυτό εδώ το μπλογκ. 

Και συνήθως τα γράφω για να τα μοιραστώ.

Και να λάβω κάποια απάντηση - παρηγοριά για τις στεναχώριες μου, 

να όπως τώρα.  

Μετά το ξανασκέφτομαι και ντρέπομαι και λίγο, 

και διαγράφω τα κείμενά μου - το έχω κάνει δεκάδες φορές - και έτσι πνίγω τις στεναχώριες μου, 

τις πνίγω μέσα μου και διατηρώ μια ψευδαίσθηση ότι τις ξεπερνάω. 

Και έπειτα κάτι γίνεται, 

κάτι συμβαίνει,

 κάτι ακούω, 

κάτι αναμοχλεύω και τελικά ... αυτά που νομίζω ότι έχω ξεπεράσει,

 όλα έρχονται μπροστά μου και αυτή τη φορά αυτά πνίγουν εμένα...

Να, σαν και σήμερα... από την Κυριακή ως σήμερα με τριβελίζει μια και μόνο σκέψη,

 μια φράση, 

μια εικόνα, 

μια διαπίστωση...

ότι 

λυπάμαι, 

λυπάμαι τα χρόνια μου που πέρασαν εδώ στην Εύβοια, 

μετάνιωσα που πήρα το ρίσκο να μείνω εδώ, 

να παρατήσω κάποιες προσωπικές φιλοδοξίες μου, 

κάποια όνειρα, 

κάποιους ανθρώπους... και όλα αυτά γιατί; 

Για έναν άνθρωπο... 

Φαντάζεσαι; 

Έχω περάσει τη μισή ενήλικη ζωή μου μαζί με έναν άνθρωπο και από τότε που αποφασίσαμε να χωρίσουμε τις ζωές μας, 

βιώνω μια συναισθηματική έκρηξη που περιλαμβάνει κάθε είδους συναίσθημα με όλες τις αντιδράσεις. 

Και ξέρεις, 

δε γίνεται να αντιδράσω, 

μόνο κάθομαι αμέτοχη και με παρακολουθώ να πνίγομαι στα πιο απλά πράγματα.

Και πάλι, 

μπορώ να πω ότι έχω κάνει βήματα προόδου, 

πάλι χαμογελάω, κοινωνικοποιούμαι, 

φλερτάρω, αισιοδοξώ, 

αλλά ελπίζω

σύντομα

να νιώθω πάλι 

καλά!