HAPPY BIRTHDAY!

Σήμερα έχω γενέθλια! 

Κλείνω τα 28! 

Στο σχολείο έγινε χαμός! 

Μου φέρανε τούρτες, γλυκά και δώρα! 

Το ευχαριστήθηκα! 

Το βράδυ θα διασκεδάσω με την παρέα μου σε ένα μικρό μπαρ δίπλα στη θάλασσα, σε ένα χωριό! 

Πέρσυ, τέτοια μέρα, ήμουν στις Βρυξέλλες!  'Ηταν δώρο γενεθλίων από ένα ξεχωριστό άτομο...

'Εχω γνωρίσει κάποιον που γεννήθηκε την ίδια μέρα μαζί μου! Είμαστε ολόιδιοι στον χαρακτήρα! 

Είμαι Υδροχόος, δηλαδή σύμφωνα με αυτό δε μπορώ να μη δεχτώ ότι: Τα πιο συνηθισμένα επαγγέλματα ενός Υδροχόου είναι εφευρέτης, αναμορφωτής, ψυχολόγος, μεγάλος επιστήμονας και γενικά άτομο ανώτερης και ανώτατης μόρφωσης και διανοητικότητας.

Χρόνια μου πολλά! 

Να με χαίρεστε!

πολλά φιλιά!

H XAPA TOY COPY - PASTE!

Σήμερα το πρωί, την ώρα που ετοιμαζόμουν για το σχολείο, έριξα μια κλεφτή ματιά στα ενημερωτικά τηλεοπτικά μαγκαζίνο, όπως συνηθίζω άλλωστε να κάνω καθημερινά. 

Το μάτι μου, λοιπόν, έπεσε πάνω σε μια, ομολογουμένως, δυσάρεστη είδηση για το πένθος στο οποίο βυθίστηκε η οικογένεια του Πύρρου Δήμα μετά από ένα τροχαίο το οποίο κόστισε τη ζωή ενός ανιψιού του από την Πάτρα. 

Μπαίνοντας αργότερα στο google, για να μάθω λεπτομέρειες για το συμβάν, πληκτρολόγησα: 

το δραμα του πυρρου δημα τροχαιο  

και εμφανίστηκαν τα αποτελέσματα, πάνω κάτω, ως εξής:

Και ενώ, μέχρι τότε, τα κίνητρά μου ήταν η ενημέρωση για το συμβάν, ξαφνικά έκανα μια εύκολη διαπίστωση... Δεν υπάρχει ουσιαστική ενημέρωση!

Παρατηρήστε την εικόνα που επισύναψα... 

όλα, μα όλα τα links, είτε τα "ειδησεογραφικά" sites, είτε τα blogs ενημέρωσης, είτε τα "κίτρινα" blogs, είτε τα απλά blogs, δημοσίευσαν το ίδιο κείμενο και στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς καν να μπουν στον κόπο να αλλάξουν τουλάχιστον τον τίτλο του άρθρου! 

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνω το ίδιο πράγμα. Ιδίως την εποχή που το troktiko ήταν στις μεγάλες του δόξες τροφοδοτούσε εκατοντάδες blogs με κείμενά του, καθώς - όλοι μεν -  ασκούσαν αρνητική κριτική στον τρόπο μετάδοσης των ειδήσεων αλλά σχεδόν όλοι αναπαρήγαγαν αυτό που κατηγορούσαν. 

Και η "κοροιδία" απέναντι στον αναγνώστη, ξέρετε, δε σταματάει εκεί! 

Πολλές φορές βάζουν και αράχνη πάνω στα videos και τις φωτογραφίες, υποκρινόμενοι ότι έχουν την αποκλειστικότητα της είδησης ενώ τα έχουν οι ίδιοι προηγουμένως κλέψει από το youtube, τα κανάλια ή άλλα sites! Μα δεν είναι απαράδεκτο;

Θα έβρισκα τίμιο και αξιοσέβαστο σε ένα blog ενημέρωσης να παρουσίαζε μεν την είδηση αλλά προωθώντας οπωσδήποτε την πηγή, το link, του πρωτότυπου κειμένου! 

Και εν τέλει, πόσο εύκολα μπορούν να εκτεθούν όλα αυτά τα blogs και τα δημοσιογραφικά sites όταν δε μπαίνουν καν στον κόπο να επαληθεύσουν την είδηση πριν την αναπαράγουν σε posts τους! Λίγες ήταν οι φορές που χιλιογράφτηκε κάτι παντού μέσα στο Διαδίκτυο και κατόπιν αυτό διαψεύστηκε πανηγυρικά; 

Αυτό δεν είναι επικίνδυνο; 

Φανταστείτε να προωθήσω αυτή τη στιγμή μια είδηση που να λέει για παράδειγμα:

Έκτακτη είδηση - Φωτιά σε πολυκατοικία στην Αθήνα - φόβοι για 4 νεκρούς 

και να το σπείρω σε 10 sites/blogs τέτοιου είδους! Μα, δε θα μπουν καν στη διαδικασία επιβεβαίωσης και θα το δημοσιεύσουν γεμάτη λάγνα ικανοποίηση για αποκλειστικότητα και για πολλά clicks!

 Και μη μου πείτε ότι δε συνέβη ποτέ αυτό!

Υπάρχουν άτομα που trollάρουν ασύστολα τέτοια blogs, στέλνοντας δήθεν ειδήσεις για δημοσίευση και εκείνα τσιμπάνε και τα δημοσιεύουν αμάσητα!

Πέφτει πραγματικά πολύ γέλιο εκεί! 

Πάντως, εμείς που σερφάρουμε καθημερινά και το βλέμμα μας πέφτει σε εκατοντάδες σελίδες, ας είμαστε και λίγο υποψιασμένοι! 

Και όσοι από μας γράφουμε, ας γίνουμε λίγο πιο δημιουργικοί! 

Εγώ προσωπικά λατρεύω τα blogs που οι συγγραφείς τους αυτοσαρκάζονται ή περιγράφουν ιστορίες της καθημερινότητάς τους! 

Επίσης μου αρέσουν τα blogs με θεματολογία, πχ. tribute to the 80s!

Και φυσικά υποστηρίζω όποιον τολμάει να βγάζει όλο του το είναι και την αλήθεια του μέσα από τα κείμενά του! 

Ζήτω η δημιουργική γραφή! 

Σας φιλώ! 

ΝΙΩΘΩ Μ Ε Γ Α Λ Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ...

Χθες πήγαμε στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης με το σχολείο μας.

Ήταν η πρώτη φορά στα εφτά χρόνια που εργάζομαι στην εκπαίδευση που είδα τόσο ενθουσιασμό στους μαθητές μου! 

Είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα γι' αυτήν την επίσκεψη. Ήδη από τα τέλη Νοέμβρη και μετά, μια φορά την εβδομάδα, στην ώρα της Ευέλικτης ζώνης, εφαρμόσαμε ένα μικρό πρότζεκτ με θέμα την αρχαία ελληνική μυθολογία. 

Οι μαθητές μου πηγαίνουν στη Β τάξη και ακόμα δεν έχουν εισαχθεί στην Ιστορία, ως διδακτικό αντικείμενο. 

Αναλύσαμε λοιπόν, την ιστορία της δημιουργίας της Γης από τη Γη και τον Ουρανό, τη γέννηση των Γιγάντων και των Τιτάνων, τη γέννηση των Θεών, τη Γιγαντομαχία και την Τιτανομαχία και την τελική επικράτηση των Θεών του Ολύμπου στον κόσμο και στους ανθρώπους. 

Στις επόμενες αναφορές μιλήσαμε για τις ιδιότητες των Θεών, τα βασικά χαρακτηριστικά τους, τον τρόπο λατρείας τους, τις καταστάσεις που δέχτηκαν την επιρροή τους και άλλα.

Τέλος, μιλήσαμε συνοπτικά για την κόντρα Αθήνας - Σπάρτης, για τον περίφημο Πελοποννησιακό Πόλεμο και για την ανάπτυξη των τεχνών και των γραμμάτων στην Αθήνα.

Φυσικά τα 7χρονα παιδάκια δε θα μπορούσαν να συγκρατήσουν ορολογίες ή θεωρητικά στοιχεία γι' αυτό κάθε μας επαφή με την Ιστορία είχε βιωματικό χαρακτήρα. Ντυθήκαμε αρχαίοι Έλληνες, φτιάξαμε τα δικά μας αγγεία με πηλό, φτιάξαμε παιχνίδια με άχρηστα υλικά που παίζονταν στην Αρχαία Ελλάδα από παιδιά ( πχ. αλογάκι με άμαξα, η ιξ κτλ.), ζωγραφίσαμε και με διασκεδαστικό και ουσιαστικό τρόπο έγινε η μετάδοση των γνώσεων.

Είχα αγωνία να δω αν τα παιδιά θα αντιλαμβάνονταν την παρουσία τόσων στοιχείων από αυτά που διδάχθηκαν κατά την επίσκεψή μας στο μουσείο! 

Μπαίνοντας μέσα, και αφού είχαμε ήδη επισημάνει τους κανόνες σωστής συμπεριφοράς, τα παιδιά γούρλωσαν τα ματάκια τους... και... ξεκίνησαν οι φωνούλες!

"Να ο κούρος και η κόρη! Να οι καρυάτιδες! Κοίτα τα αγγεία από την αρχαική εποχή! Κυρία, η σκεπτόμενη Αθηνά! Έχετε σγουρά μαλλιά, δασκάλα, σαν τις Καρυάτιδες! Ω! Να τα μάρμαρα του Παρθενώνα κυρία! Πόσο στεναχωριέμαι που λείπουν τα μισά στην Αγγλία! ...."

Δε μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσα! 

Τι ικανοποίηση! Τι περηφάνεια! Τι ευτυχία! 'Ηταν σαν να κέρδιζα τον πρώτο λαχνό του λαχείου!

Επειδή ΛΑΤΡΕΥΩ το επάγγελμά μου και το ΥΠΗΡΕΤΩ με μεγάλη αγάπη και αφοσίωση, δε μπορώ να δεχτώ τίποτα λιγότερο από το να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερη σε αυτό που κάνω! 

Πιστέψτε με, δεν κερδίζω χρήματα από το δασκαλίκι, ούτε δόξα, ούτε καταξίωση, δε πρόκειται ποτέ να αναλάβω ένα ανώτερο αξίωμα ή ιδιαίτερες δάφνες...

όμως, είναι υπέροχο το συναίσθημα να βλέπεις δυο μάτια να βγάζουν φλόγες χαράς από ένα παιδάκι, να έρχεται μια μάνα και να σου σφίγγει το χέρι με δυο μάτια βουρκωμένα γιατί της προσέχεις το παιδί της, να παίρνεις ένα φιλί και μια ζωγραφιά, ή ένα λουλούδι από τον κήπο, το μεγαλύτερο και το καλύτερο δώρο από ένα μαθητούδι σου, να καταφέρνεις μετά από 2 ώρες μαθήματος να τους μάθεις πόσο κάνει 1 και 1 (ναι! το πιο απλό πράγμα), να φεύγεις το μεσημέρι από το σχολείο και να μη νιώθεις κουρασμένος....

Επιστρέφοντας χθες στο σπίτι μετά από αυτή την υπέροχη εκδρομή, βρίσκοντας και μια υπέροχη αγκαλιά από τον Γ. (ναι, αυτός που μου έβγαλε το λάδι σε προηγούμενα "επεισόδια" της ζωής μου! όσοι με διαβάζετε, ξέρετε) και ένα λουλουδάκι στο τραπέζι της κουζίνας μου... καταλαβαίνω γι' ακόμα μια φορά ΠΟΣΗ ΑΞΙΑ έχουν στη ζωή τα απλά πράγματα, τα οποία τα χτίζουμε εμείς, τα διαχειριζόμαστε εμείς, τα διορθώνουμε - αν μπορούμε - εμείς και στο τέλος τα απολαμβάνουμε σαν καρπούς των κόπων μας, εμείς! 

Τελικά κερδίζει η επιμονή και η αγάπη! 

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους μας! 

ΥΓ: Μια σημαντική αρετή του ανθρώπου, που δυστυχώς ΔΕΝ αποκτάται με τα χρόνια ζωής, είναι η αυτοκριτική! Τολμήστε το, μερικοί, και θα δείτε τη ζωή και τους γύρω σας με άλλα μάτια! Φιλιά σε ΟΛΟΥΣ! 

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...ΞΕΣΤΡΑΒΩΘΗΚΑ, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!!!

όλο το σκεφτόμουν και όλο το ανέβαλα. Μία πάθαινα επεφυκίτιδα, μία κάτι πάθαινε ο φακός και θόλωνε, μία έχανα τα γυαλιά μου, μία έχανα τον φακό καθώς έτριβα το μάτι, την άλλη δε μπορούσα να κάνω μπάνιο στη θάλασσα, την άλλη είχα χάσει το φακό στο αεροδρόμιο στη Ζυρίχη και πήγαινα παντού με το ένα μάτι βουλωμένο για να βρω την πτήση.... ααααααα! 

Ώσπου το πήρα απόφαση! Θα έκανα λέιζερ! Τόσοι και τόσοι τα καταφέρανε, εγώ θα κώλωνα; 

Περιττό να σας πω ότι ήταν το σοφότερο πράγμα που έκανα για τον εαυτό μου στα 28 μου χρόνια...

Η διαδικασία κρατάει περίπου δέκα λεπτάκια. 

Πηγαίνεις στο οφθαλμολογικό κέντρο, σου δίνουν ένα λεξοτανίλ για να χαλαρώσεις και να γλαρώσεις και σε ετοιμάζουν. Σκουφάκι στα μαλλιά, σακουλίτσες στα παπούτσια, ειδική χειρουργική ρομπίτσα...

Σου βάζουν κολύριο με αναισθητικό στο μάτι και... η διαδικασία ξεκινά....

Είχα χεστεί πάνω μου, σόρυ για τη φράση αλλά καταλληλότερη δε βρίσκω για να σας περιγράψω την αγωνία μου! 

Μέσα στην αίθουσα βρίσκονταν 4-5 νοσηλευτές και η οφθαλμίατρος.΄Ολοι είχαν ένα ρόλο εκεί αλλά ο αγαπημένος μου ήταν ο νοσηλευτής που είχε το ρόλο του εμψυχωτή! το μόνο που έκανε είναι να μου περιγράφει τη διαδικασία και να μου δίνει θάρρος. 

Ξεκινήσαμε με το δεξί μάτι. Έπρεπε να κοιτάζω ένα πράσινο φωτάκι διαρκώς. Μου βάλανε πιάστρες για να μη κλείνουν τα βλέφαρα, νερό για να καθαρίσουν την περιοχή και μια βελονάρα νααααα με το συμπάθιο. Μετά ο νοσηλευτής με προειδοποίησε ότι θα μου φέρουν κοντά στο μάτι ένα μεγεθυντικό φακό για να κόψουν με τη λεπίδα μια μεμβράνη και ότι σταδιακά, άλλοτε θα βλέπω θολά, κάποια άλλη στιγμή τέλεια και σε κάποια φάση δε θα βλέπω καθόλου... Αυτό το τελευταίο με φρίκαρε. Περιττό να σας πω ότι όταν πλέον για 1-2 δευτερόλεπτα έχασα το φως μου πανικοβλήθηκα αλλά για να μη γίνω ρόμπα στον τύπο υποκρίθηκα ότι όλα ήταν νορμάλ. Λοιπόν ο τυφλός δε τα βλέπει όλα μαύρα όπως νόμιζα αλλά τα βλέπει όλα χρυσαφί. Φρίκαρα.

Μετά άρχισα να βλέπω θολά ώσπου μου πάτησαν το λέιζερ και άρχισα να μυρίζω κάτι καμένο σαν να μου έκαιγαν τα μαλλιά μου. Έπειτα μου ξανατοποθέτησαν τη μεμβράνη που μου είχανε σκίσει με τη λεπίδα (πώς δε λιποθυμώ μόνο που το σκέφτομαι;) και μου βάλανε πάλι νερά και κολλύρια! Αυτό ήταν!

Η ίδια διαδικασία επαναλήφθηκε και στο άλλο μάτι και μετά το όλο πανηγύρι που στήθηκε πάνω στα μάτια μου τελείωσε! 

Εγώ είχα γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα, είχα φρικάρει τελείως. Τα πόδια μου είχαν κοπεί, έτρεμα και κρύωνα και έβλεπα ελάχιστα! Με σηκώσανε, άρχισα να περπατάω και τα μάτια μου τα ένιωθα πολύ ξηρά και άνοιγαν με το ζόρι. Μου την έδιναν όλα και ήμουν σε ημι-αμόκ κατάσταση! Ρωτούσα διαρκώς αν έχω αιμάτωμα και αν μοιάζω τώρα με δράκουλα (τρομάρα μου, δεν έβλεπα τα χάλια μου, η εμφάνιση με ένοιαζε) και τελικά σταδιακά συνήλθα!

Η γιατρός με έβαλε στο ιατρείο να μετρήσουμε την πρώτη αντίδραση σε δέκατα. (10/10 το άριστα) και μου είπε ότι αρχικά θα βλέπω μόνο 2/10... Εγώ έβλεπα ήδη 6/10! Γάτα παιδί μου!

Έφυγα ευτυχισμένη, πήγα σπίτι και έριξα έναν 4ωρο ύπνο και όταν ξύπνησα κατά τις 12 το βράδυ για να πάω (παρντόν) προς νερού μου τα έβλεπα πια όλα πεντακάθαρα!

Κανένας πόνος, καμία ενόχληση, κανένα τσούξιμο, τρελό σουξέ! 

Αν είστε και σεις γκαβοί, όπως ήμουν και γω,  και θέλετε να βρείτε το φως σας βρείτε πρώτα 2.500 ευρωπουλάκια και τολμήστε το! 

CELEBRITY DOLLS - ΟΙ ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΩΝ STARS

Amy Winehouse: με τα τατουάζ, το extreme eyeliner και τη μαλλούρα της! 

Angelina Jolie: με έμφαση στα σαρκώδη χείλη της!

Christopher Reeve: o Superman σε μια πολύ πιστή απόδοση!

Rob Pattinson: έχουν λυσσάξει όλες πια με το Twilight!

Uma Thurman: για να είμαι ειλικρινής δεν ενθουσιάστηκα...

Viggo Mortensen: Lord of the Rings - Aragorn, τώρα και σε κούκλα!

Orlando Bloom: Pirates of Caribbean...καλός!

Celine Dion: μοιάζουν;

Elvis Prisley: Love me tender...

Justin Bieber: ναι, αυτό το ενοχλητικό πλάσμα έγινε ΚΑΙ κούκλα.Έλεος...

Νicole Kidman: η κούκλα αδικεί τη σικάτη ομορφιά της...

Lady Gaga: prettier than the real thing!

Madonna: Σε εποχές Like a virgin... Μου αρέσει! Έχει και την ελίτσα!

Micheal Jackson: σε διάφορες υπέροχες φιγούρες ενός πραγματικού star!

Εσάς ποια κούκλα σας άρεσε περισσότερο;

Which one did you like the most?

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΚΑΡΑΒΑΝΙΣΤΑΣ!

  H Θεσσαλονίκη ήταν ο πρώτος τόπος που έζησα. Τα παιδικά μου μάτια έχουν καταπληκτικές αναμνήσεις από αυτό το μέρος. Στα μικρά μου μάτια όλα φαίνονταν τεράστια, ο πύργος του ΟΤΕ, ο Λευκός Πύργος, τα Κάστρα, το αεροδρόμιο, το Καυτατζόγλειο, η Ναβαρίνου, η Αριστοτέλους, η Αγορά, τα Πανεπιστήμια, η Καλαμαριά, η Αρετσού, ο Βαρδάρης, τα Λαδάδικα, ο ΟΣΕ, ο παλιός σταθμός, η πλατεία στους Αμπελόκηπους, ο Χορτιάτης, το λιμάνι... όλα... 

  Και πάντα παρακαλούσα να μεγαλώσω για να τα γυρίσω όλα. Έπαιρνα με τις φίλες μου το αστικό από τον ΟΣΕ και πηγαίναμε ως το τέρμα για να μάθουμε τις ανατολικές συνοικίες, Χαριλάου, Τούμπα, Καλαμαριά. Χάναμε τα τελευταία λεωφορεία από το Ποσειδώνιο και περπατούσαμε κατά μήκος της παραλίας μέχρι το λιμάνι και βγάζανε φουσκάλες τα πόδια μας από τα στενοπάπουτσα! Τρώγαμε κρέπες στη Ναβαρίνου και σκάγαμε και μετά στο σπίτι υποκρινόμασταν ότι ήμασταν νηστικοί για να μη στεναχωρήσουμε τη μάνα μας ότι πάλι φάγαμε έξω...

  Εκεί μεγάλωσα, με τέτοιες αναμνήσεις, με δέος και αγάπη για την πόλη μου που μπορεί να είχε χίλια αρνητικά αλλά εγώ την αγάπησα γιατί με γέννησε. Απλά. 

  Όταν πέρασα στο Παιδαγωγικό στη  Φλώρινα, έμαθα πώς είναι να ζεις σε μια επαρχιακή πόλη στα σύνορα. Είδα τι γλυκό που είναι το Βαλκανικό πνεύμα στους ανθρώπους... πόσο επιβλητικά είναι τα γνήσια παραδοσιακά χωριά στο Νυμφαίο, στις Πρέσπες, στο Αμύνταιο.... έμαθα τι είναι οι τσούσκες, έφαγα για πρώτη φορά γλώσσα (ένα τεράστιο ψωμί με γύρο), δοκίμασα σιροπιαστά, περπάτησα άπειρες φορές δίπλα στον ποταμό Σακουλέβα, θαύμασα τα νεοκλασικά, σκιάχτηκα με τον τεράστιο σταυρό του Κανδιώτη στο λόφο! Έζησα έντονα και ευχάριστα φοιτητικά χρόνια, σε ένα δεμένο και ζεστό περιβάλλον στη σχολή μου! Ήταν πραγματικά ευλογημένα χρόνια...

  Έπειτα πήρα το πτυχίο μου και από τα χιόνια βρέθηκα στη γη του ήλιου και της ελιάς - στην Κρήτη, στην Ιεράπετρα... άλλος κόσμος, φανταστικά μέρη, απίθανες παραλίες, τοπία wild wild west, από τη μία ψηλοί ορεινοί όγκοι και από την άλλη γκρεμός και θάλασσα... θάλασσα... θάλασσα...Φιλοξενία, φιλέματα, έρωτες, αποδράσεις, φαγητό, διασκέδαση, τα πρώτα μου χρήματα, η πρώτη μου σοβαρή δουλειά, ευθύνη, φοβερές γνωριμίες, τέσσερις πανέμορφοι νομοί, αρχαία παντού! Κρήτη... μέρος να ζεις!

  Ντριν, το τηλέφωνο και ακόμα μια αλλαγή τόπου... Εύβοια... Είναι νησί, ε; Μου πήρε χρόνια και πολλές εκδρομές σε ψαροχώρια της για να το καταλάβω... Συγκλονιστικές αντιθέσεις... Η Χαλκίδα είναι κακάσχημη και συγχωρείστε μου το χαρακτηρισμό αλλά έχω τους λόγους μου να το πιστεύω... όμως η Βόρεια Εύβοια... διαμάντι για τους φυσιολάτρες... οι δανδελωτές παραλίες της από την πλευρά του Αιγαίου, σμαράγδι! Η Νότια Εύβοια, τόσο άργια και μυστηριακή... με τα δρακόσπιτα να κρύβουν μυστικιστικά τελετουργικά χαμένα στους αιώνες... Απόλαυση η ζωή μου στην Εύβοια...

  Και τώρα τι; 

Μια αίτηση μετάθεσης και η επικείμενη ανακοίνωσή της... Αλλαγή τόπου, αλλαγή ζωής, αλλαγή σπιτιού, αλλαγή και πάλι... Η ζωή μου είναι ένα ταξίδι και μοιάζω να ανήκω σε ένα καραβάνι, που σκορπάει γνώσεις δεξιά και αριστερά και μαζεύει εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες, αναμνήσεις! 

  Και τώρα ο τίτλος...  Στο επάγγελμά μας λίγο πολύ, από τη σχολή κιόλας, γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει μετά το πτυχίο. Σίγουρη δουλειά, σίγουρος διορισμός, σίγουρα λεφτά αλλά... ασταθής τόπος κατοικίας! Αν είσαι τυχερός και κατάγεσαι από ένα μέρος που υπάρχουν κενές θέσεις, μπορείς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να τοποθετηθείς εκεί. Αν είσαι άτυχος σαν και μένα που τη Θεσσαλονίκη δε μπορώ να τη δω ούτε με κιάλια διότι είναι ένας νομός κορεσμένος από δασκάλους, αναγκάζεσαι να κάνεις tour σε όλη την Ελλάδα για να μαζέψεις μόρια! Η μαγική ατάκα: να μαζέψω μόρια! 

  Μοιάζουμε λοιπόν με νομάδες που ζουν εδώ και εκεί και τριγυρίζουν σε καραβάνια! Έτσι είμαι και γω... ένας νομάς, ένας karavanistas όπως αστειεύομαι συχνά στις παρέες μου! 

  Αλλά μη νομίζετε ότι είμαι από τη συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των κομπλεξικών, γκρινιάριδων και μίζερων δασκαλάκων που διαμαρτύρεται διαρκώς για κάθε λόγο και αιτία... όχι! Εγώ απολαμβάνω την κάθε μου μετακίνηση γιατί τη γουστάρω! Ξέρω ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα έχω τα περίφημα μόρια να επιστρέψω! Είμαι κοντά στο στόχο! Άρα γιατί να μην απολαμβάνω κάθε νέο τόπο; 

Ζήτω οι karavanistas δάσκαλοι αυτού του τόπου! 

FROM NOORDWIJK WITH LOVE - Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ BLOG ΜΟΥ

Τον Αύγουστο του 2009 βρέθηκα για τέταρτη φορά στην Ολλανδία...
Αγαπημένος προορισμός και μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο με τους ανθρώπους της...
Καθώς, πλέον, είχα γυρίσει τόσες πόλεις και χωριά της και είχα σουλατσάρει σε τόσα μέρη, γέφυρες και κανάλια, είχα διαπιστώσει ότι ποτέ δεν είχα βρεθεί στη θάλασσα!!!

Η Ολλανδία φημίζεται για τα μεγάλα αρδευτικά έργα της και για τα τεράστια φράγματά της που την έχουν γλιτώσει από καταστροφικές πλημμύρες.
Ήθελα να βρεθώ και εγώ λοιπόν σε μια από τις μεγάλες αμμουδερές παραλίες της, όχι για να κολυμπήσω αλλά για να θαυμάσω το φαινόμενο της άμπωτης και της παλίρροιας σε όλο του το μεγαλείο!

Στην εκδρομή που κανόνισα από την Utrecht με συνόδεψαν τρεις φίλοι μου από τη σχολή, ο Jan - Bernd από τη Γερμανία, η Anna από την Αργεντινή και η Dalya από την Τουρκία. Απίστευτα παιδιά, ο καθένας με ένα εντελώς διαφορετικό background σε κουλτούρα και καταβολές αλλά όλοι μας με πολύ μεγάλη διάθεση να γνωριστούμε, να περάσουμε καλά, να συζητήσουμε, να μοιραστούμε...

Συμφωνήσαμε λοιπόν αυτήν την εκδρομή στη θάλασσα και σύντομα βρεθήκαμε σε ένα τουριστικό - για τους Ολλανδούς - χωριό, το Νoordwijk που βρίσκεται πολύ κοντά στη Χάγη.
Πετύχαμε τη θάλασσα στη φάση που ήταν τραβηγμένη μέσα και είχε φανερωθεί μια μεγάλη έκταση από βρεγμένη άμμο, πάνω στην οποία παρέες και οικογένειες σουλατσάρανε νωχελικά.

Ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί γιατί ήταν μια πραγματικά πολύ καλή και ζεστή μέρα για τα Ολλανδικά δεδομένα (25 βαθμοί κελσίου) και έτσι ήπιαμε μπύρες στην άμμο και μιλούσαμε πραγματικά περί ανέμων και υδάτων.

Ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά μας πολλά Ολλανδάκια τα οποία είχαν κατέβει από ένα εστιατόριο όπου έτρωγαν για να παίξουν στη θάλασσα. Ασυναίσθητα είχαν σταθεί το ένα δίπλα στο άλλο με βάση το ύψος τους, από το ψηλότερο - και μάλλον το μεγαλύτερο - προς το μικρότερο, χωρίς μάλλον να το καταλάβουν! Μου φάνηκαν τόσο αστεία και χαριτωμένα που απλά σηκώθηκα και τα φωτογράφησα από πίσω. Μόλις με πήραν χαμπάρι άρχισαν να παίρνουν πόζες και έτσι τα φωτογράφισα και την ώρα που χοροπηδούσαν!

Δεν χειρίζομαι καλά την φωτογραφική μηχανή, μπορώ να πω ότι δεν έχω καν το μάτι ή το ταλέντο για να τραβήξω σωστά, αλλά μου άρεσε πολύ αυτή η εικόνα και αποφάσισα να την κάνω σημαία σε αυτό το μικρό ηλεκτρονικό ημερολόγιο που κρατάω.

Να και μερικές άλλες φωτογραφίες: