REST IN PEACE...1975-2006

Ήταν ένα περίεργο πλάσμα. 

Ξανθωπός, με πολύ αραιά αλλά αρκετά μακριά μαλλιά. Ήταν σχεδόν χοντρός και φορούσε μια μέταλ μπλούζα, με πολλές τρύπες, μάλλον απεικονίζοντας τους motorhead. 

Τα μάτια του ήταν πολύ θολά, καλά καλά δε μπορώ να τα θυμηθώ. Ήταν μπλε σκούρα αλλά θολά. 

Το δέρμα του ήταν τόσο ανοιχτόχρωμο που θαρρείς και ήταν εκρού. 

Δικαίως τον φώναζαν Chucky, αρκετά φρικαλέο αφού ερχόταν σε κάθετη σύγκρουση με τον χαρακτήρα του. 

Ήταν άγαρμπος και όταν τον πρωτοείδα να τρώει λαίμαργα ένα μπέργκερ η κέτσαπ έπεφτε βροχή από τα χείλη του. Δεν ήταν ευγενικός αλλά ήταν φιλότιμος. Δεν είχε τρόπους αλλά ήταν εξυπηρετικός. Δεν ήταν καν όμορφος, με δυσκολία τον αποκαλούσες "σχετικά εμφανίσιμο". ΄

Ήταν όμως ο εαυτός του. 

Αγαπούσε τη μουσική, τα φίδια, τη φωτογραφία, τη βαρετή δουλειά του, τα ταξίδια και τη μπύρα. 

Ήταν τόσο κοινός τύπος που ίσως καταντούσε βαρετός.

Τον γνώρισα ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2002 σε ένα σταθμό τρένων, στο Παρίσι. Μοσχοβολούσε σαπούνι και είχε ένα τεράστιο χαμόγελο. 

Παρά το γεγονός ότι συνήθως προκαλούσε τα βλέμματα με την αντικειμενική ασχήμια του, τον ερωτεύτηκα αμέσως. Είχε ένα χάρισμα να σε κερδίζει με την παιδικότητά του και την αφοπλιστική ειλικρίνιά του σε όλα. 

Δε σκέφτηκα ότι η απόσταση στην κουλτούρα, στα χιλιόμετρα, στη διαφορά ηλικίας, στις προοπτικές θα μας χώριζε. Δεν θα υπήρχε κανένα εμπόδιο ανάμεσά μας. 

Ήμουν σίγουρη ότι αυτό το αλλόκοτο πλάσμα από την Ολλανδία θα ήταν συνοδοιπόρος μου. 

Ίσως παρασύρθηκα από το πάθος, από την ανάγκη για κάτι άλλο, από την κουλτούρα της καταγωγής του, από τη στιγμή, από τα όνειρά μου, από την χοντροκομμένη του εμφάνιση...

Και τελικά, 

η ζωή

αποφάσισε για τη μοίρα του

και μετά, για τη δική μου.

Ο Chucky αρρώστησε. Λευχαιμία. 

Δε με άφησε να τον δω. Δε μου έδωσε καν την ευκαιρία να το προσπαθήσω. 

Απομόνωση. Λύπη. Οργή. Απόγνωση. Αδιέξοδο. Κενό. Κλάμα. Πανικός. Μελαγχολία. Κατάθλιψη. Και πάλι πόνος. Και πάλι οργή. Και μετά....

το τέλος. 

Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1975 και πέθανε στις 2 Ιουνίου του 2006. 

Και οφείλω να του αποδίδω, 

τέτοιες μέρες, 

κάθε χρόνο, 

τιμή και λόγια μνήμης 

γιατί ήταν το πιο ενδιαφέρον άτομο της δικής μου μικρής και αδιάφορης ζωής.