Η αγένεια και η γαιδουριά του Έλληνα σε όλο της το μεγαλείο...

Τις προάλλες ήμουν στο αστικό, στη Θεσσαλονίκη. Μόλις και μετά βίας χωρούσα, βρήκα μια γωνίτσα ανάμεσα στο αυτόματο μηχάνημα πώλησης εισιτηρίων και σε μια μπάρα. Συνήθως δε δίνω σημασία στους επιβάτες, κατά τη διάρκεια της ημέρας, μου αρέσει να τους παρακολουθώ τη νύχτα, αν τύχει και κινούμαι με το αστικό...

Παρόλ' αυτά, εκείνο το μεσημέρι διέκοψαν την αφηρημάδα μου μπόλικες φωνές προερχόμενες από τη μέση του αστικού. Σηκώθηκα όπως - όπως στις μύτες και τεντώθηκα για να δω τι συμβαίνει. Μία κοπέλα είχε πέσει φαρδιά πλατιά στο πάτωμα και φώναζε απελπισμένα για βοήθεια. Γύρω της, πολλοί άνθρωποι είχαν σχηματίσει ένα νοητό κύκλο, τραβώντας όμως τα πόδια τους μακριά από το σώμα της,όχι για να μη την πατήσουν αλλά σαν για να την αποφύγουν. Είχαν περάσει 2 λεπτά και ένας άνθρωπος δεν είχε απλώσει το χέρι του να τη σηκώσει.

Μηχανικά, αντέδρασα.

Αγανάκτησα και άρχισα να φωνάζω από μακριά προστάζοντας να τη βοηθήσει κάποιος. Αντί κάποιος να με ακούσει, άρχισε το θέατρο του παραλόγου!

Δύο τρεις με έβρισαν γιατί τους έσπρωξα για να προσεγγίσω την πεσμένη γυναίκα. Μια "κυρία" με αποκάλεσε κωλόπαιδο και δύο νεαροί άρχισαν να γελούν εις βάρος μου!

Η κοπέλα όμως εκεί, στο πάτωμα του αστικού, πλέον να κλαίει!

Έφτασα κοντά της...

Με πολύ θλίψη διαπίστωσα ότι ήταν έγκυος! Εμφανώς έγκυος! Πολύ έγκυος ρε γαμώτο. Πώς να είχε περάσει απαρατήρητη; Κανένας από όλους αυτούς τους κάφρους δεν είχε την παραμικρή τσίπα να τη βοηθήσουν. Η καημένη, πριν πέσει, ήταν όρθια επί ώρα, με την κοιλιά στο στόμα και κανένας δεν είχε ρίξει πάνω της μισό βλέμμα με διάθεση να παραχωρήσει τη θέση του. Έτσι, μην έχοντας από πού να πιαστεί... έπεσε!

Τη σήκωσα, της έπιασα το μπράτσο για να υποβαστάζεται, της είπα ότι είμαι δασκάλα (για να με εμπιστευτεί) και ότι θα τη βοηθούσα. Κατεβήκαμε μαζί από το λεοφωρείο στην επόμενη στάση. Η κοπέλα είχε μελανιά ψηλά στο γοφό, έκλαιγε με λυγμούς από την τρομάρα της και έπιανε την κοιλιά της. Την έβαλα σε ένα ταξί και πήραμε τηλέφωνο τον άντρα της...

Εν κατακλείδι, στην Ελλάδα δε πρόκειται να βρεις φιλότιμο άνθρωπο,

άνθρωπο που να έχει τρόπους,

ευγενική ύπάρξη ρε παιδί μου. 

Περπατάς στο δρόμο και σε σπρώχνουν, σε βρίζουν και από πάνω. Στους δρόμους με την οδήγηση, δράμα. Στις δημόσιες υπηρεσίες αγένεια και εξεφτελισμός. Στις συζητήσεις της παρέας, της δουλειάς, ακόμα και της οικογένειας, ο ένας προσπαθεί να προσβάλλει τον άλλον. Σκουπίδια να πέφτουν από τα μπαλκόνια, από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων.... και άλλα... πολλά.... δείγματα αγένειας και εμφανούς έλλειψης βασικών τρόπων , στοιχειωδών θα έλεγα, συμπεριφοράς...

Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς. 

Είμαστε γαιδούρια με δύο πόδια.