ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΑΙΣΙΑ ΜΕΡΑ- ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ...

Σήμερα βίωσα πραγματικά μια πολύ δύσκολη κατάσταση... 
Ο Γιάννης, ο φίλος μου, από νωρίς το μεσημέρι δεν αισθανόταν καλά. Είχε συμπτώματα γαστρεντερίτιδας, πυρετό, διάρροια, εμετό, ρίγος και κόπωση. Δεν είχε καμιά όρεξη φυσικά να φάει και πολύ σύντομα καλέσαμε το γιατρό. Ο γιατρός ήρθε στο σπίτι, τον εξέτασε και του έγραψε κάποια φάρμακα. Μόλις ο γιατρός ολοκλήρωσε την εξέτασή του και έφυγε από το σπίτι ο Γιάννης έγινε μούσκεμα στον ιδρώτα, του έπεσε η πίεση, άρχισε να έχει έντονη δυσφορία και δύσπνοια και τελικά του αγκίλωσαν τα χέρια του. Μέσα στον πανικό, εγώ και οι γονείς του τον βάλαμε στο αυτοκίνητο και τον μεταφέραμε αρχικά στο Κέντρο Υγείας της κωμόπολης στην οποία κατοικούμε. Η διάγνωση ήταν Εμπύρετος Γαστρεντερίτιδα και ο λόγος για τον οποίον ο Γιάννης έπαθε αγκίλωση ήταν η αφυδάτωση λόγω εμετού. Είχε χάσει ηλεκτρολύτες και αυτό ήταν ένα μικρό σοκ για τον οργανισμό του. 
Έκανε καρδιογράφημα και κρίθηκε αναγκαίο να μεταφερθεί στη Χαλκίδα προκειμένου να γίνουν αναλύσεις αίματος (βιοχημικός έλεγχος). 
όταν φτάσαμε σε αυτό το νοσοκομείο ήρθα σε κατά μέτωπον σύγκρουση με το Ελληνικό σαθρό και τρισάθλιο σύστημα Υγείας. Ο Γιάννης στην είσοδο του νοσοκομείου έκανε ξανά εμετό, και έβγαζε πλέον πορτοκαλί γαστρικό υγρό. Η σεκιουριτού όμως δεν έκρινε σκόπιμο να φωνάξει ένα γιατρό ή τουλάχιστον να φέρει ένα καροτσάκι για να μπορεί να μεταφερθεί το αγόρι στα επείγοντα περιστατικά. Αφού φώναξα και εξεφτέλισα την αξιοπρέπειά μου για λίγη αυτονόητη εξυπηρέτηση ο Γιάννης μεταφέρθηκε στα επείγοντα. Του έκαναν τις αιματολογικές εξετάσεις, ένα καρδιογράφημα και επιστήθια εξέταση από τον παθολόγο και του χορηγήθηκε ορός για να μπορέσει να ενυδατωθεί ο οργανισμός του. Εντός όλα καλά. 
Έξω, στο σαλονάκι των επειγόντων γινόταν το έλα να δεις. Παππούδες και γιαγιάδες να βογγάνε, καροτσάκι να μεταφέρει ασθενή που φορούσε το φανελάκι και όχι εσώρουχο (καμιά νοσοκόμα δεν είχε την τσίπα να του βάλει έστω χαρτί του μέτρου να καλύψει αυτός ο άνθρωπος τη γύμνια του κατά τη μεταφορά του;). Οι σεκιούριτι μιλούσαν ελεεινά και ειρωνικά λες και ήταν διοικητές λόχου. Οι αλλοδαποί ασθενείς δεν εξυπηρετούνταν με καμία παναγία. Άτομα σε άθλια κατάσταση είχαν το βάσανο να υποστούν την ταλαιπωρία της αναμονής διότι τα εξωτερικά ιατρεία διέθεταν μόνο 4 κλίνες. Για όνομα του Θεού... 
Ένιωσα τόσο άβολα. ΄Το νοσοκομείο της Χαλκίδας, το οποίο καλύπτει έναν τεράστιο σε έκταση και σε χωριά νομό, είναι το πιο απαράδεκτο νοσοκομείο που έχω δει σε αυτή τη χώρα. Η αξιοπρέπεια του ασθενούς σε αυτό το χώρο είναι πραγματικά μια άγνωστη λέξη...
Ο Γιάννης τα κατάφερε. Συνήλθε και τον πήραμε σπίτι. 
Αναρωτιέμαι τι απέγινε η γιαγιούλα στο ράντζό, ο μελαμψός νεαρός από την Ασία που περίμενε μονάχος, η κυρία που βαριανάσαινε και παρακαλούσε να την περάσουν γιατί είχε διπλωθεί  στη μέσο από τον πόνο και τόσοι άλλοι...