9 Ιουνίου 2010

Η αγένεια και η γαιδουριά του Έλληνα σε όλο της το μεγαλείο...

Τις προάλλες ήμουν στο αστικό, στη Θεσσαλονίκη. Μόλις και μετά βίας χωρούσα, βρήκα μια γωνίτσα ανάμεσα στο αυτόματο μηχάνημα πώλησης εισιτηρίων και σε μια μπάρα. Συνήθως δε δίνω σημασία στους επιβάτες, κατά τη διάρκεια της ημέρας, μου αρέσει να τους παρακολουθώ τη νύχτα, αν τύχει και κινούμαι με το αστικό...
Παρόλ' αυτά, εκείνο το μεσημέρι διέκοψαν την αφηρημάδα μου μπόλικες φωνές προερχόμενες από τη μέση του αστικού. Σηκώθηκα όπως - όπως στις μύτες και τεντώθηκα για να δω τι συμβαίνει. Μία κοπέλα είχε πέσει φαρδιά πλατιά στο πάτωμα και φώναζε απελπισμένα για βοήθεια. Γύρω της, πολλοί άνθρωποι είχαν σχηματίσει ένα νοητό κύκλο, τραβώντας όμως τα πόδια τους μακριά από το σώμα της,όχι για να μη την πατήσουν αλλά σαν για να την αποφύγουν. Είχαν περάσει 2 λεπτά και ένας άνθρωπος δεν είχε απλώσει το χέρι του να τη σηκώσει.
Μηχανικά, αντέδρασα.
Αγανάκτησα και άρχισα να φωνάζω από μακριά προστάζοντας να τη βοηθήσει κάποιος. Αντί κάποιος να με ακούσει, άρχισε το θέατρο του παραλόγου!
Δύο τρεις με έβρισαν γιατί τους έσπρωξα για να προσεγγίσω την πεσμένη γυναίκα. Μια "κυρία" με αποκάλεσε κωλόπαιδο και δύο νεαροί άρχισαν να γελούν εις βάρος μου!
Η κοπέλα όμως εκεί, στο πάτωμα του αστικού, πλέον να κλαίει!
Έφτασα κοντά της...
Με πολύ θλίψη διαπίστωσα ότι ήταν έγκυος! Εμφανώς έγκυος! Πολύ έγκυος ρε γαμώτο. Πώς να είχε περάσει απαρατήρητη; Κανένας από όλους αυτούς τους κάφρους δεν είχε την παραμικρή τσίπα να τη βοηθήσουν. Η καημένη, πριν πέσει, ήταν όρθια επί ώρα, με την κοιλιά στο στόμα και κανένας δεν είχε ρίξει πάνω της μισό βλέμμα με διάθεση να παραχωρήσει τη θέση του. Έτσι, μην έχοντας από πού να πιαστεί... έπεσε!
Τη σήκωσα, της έπιασα το μπράτσο για να υποβαστάζεται, της είπα ότι είμαι δασκάλα (για να με εμπιστευτεί) και ότι θα τη βοηθούσα. Κατεβήκαμε μαζί από το λεοφωρείο στην επόμενη στάση. Η κοπέλα είχε μελανιά ψηλά στο γοφό, έκλαιγε με λυγμούς από την τρομάρα της και έπιανε την κοιλιά της. Την έβαλα σε ένα ταξί και πήραμε τηλέφωνο τον άντρα της...

Εν κατακλείδι, στην Ελλάδα δε πρόκειται να βρεις φιλότιμο άνθρωπο,
άνθρωπο που να έχει τρόπους,
ευγενική ύπάρξη ρε παιδί μου. 

Περπατάς στο δρόμο και σε σπρώχνουν, σε βρίζουν και από πάνω. Στους δρόμους με την οδήγηση, δράμα. Στις δημόσιες υπηρεσίες αγένεια και εξεφτελισμός. Στις συζητήσεις της παρέας, της δουλειάς, ακόμα και της οικογένειας, ο ένας προσπαθεί να προσβάλλει τον άλλον. Σκουπίδια να πέφτουν από τα μπαλκόνια, από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων.... και άλλα... πολλά.... δείγματα αγένειας και εμφανούς έλλειψης βασικών τρόπων , στοιχειωδών θα έλεγα, συμπεριφοράς...
Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς. 
Είμαστε γαιδούρια με δύο πόδια.

4 σχόλια:

  1. To syzitousa me kapoion prin apo merikes meres, poso ageneis eimaste sa laos. Exeis dikio re sy. Einai thema paideias, etsi?
    Pantws ofeileis na omologiseis oti oloi mas, kapoies stigmes ginomaste ageneis, mallon giati einai stoixeio tis nootropias mas.
    Bravo pantws pou ti boithises!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έλεος! Εδώ που μένω (Αγγλία, Μάνστεστερ)πέφτεις πάνω τους κατά λάθος και δε προλαβαίνεις να μιλήσεις, σου ζητάνε αυτοί πρώτοι συγγνώμη! Το διανοείσαι;
    Καλά που βρέθηκες και συ Μαρία μου, αλλιώς, ακόμα εκεί θα ήταν η κοπέλα...
    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έχω πάθει πλάκα. Όπως έγραψα και στο πόστ της Ολίβιας, δεν ξεκινούσε το αστικό αν δεν μου έδιναν θέση.

    Καλά είναι δυνατόν? Και αυτή γιατί δεν σήκωσε κάποιον? Στην τελική έγκυος είναι ρε γαμώτο όχι. Εδώ σηκώνομαι εγώ που έχω αγκαλιά τον Νικόλα, γιατί κάτι κοριτσάκια 16 χρονών, όσο κουρασμένα και να είναι, μας βλέπουν αλλά προτιμούν αν στείλουν sms με άνεση...
    Μπράβο σου που την βοήθησες, μου φαίνεται απιστευτο όχι μόνο το ότι δεν της δώσαν θέση αλλά και ότι δεν την βοηθησαν.
    Φρίκη. Και εγώ τα κλάματα θα έβαζα πάντως. Έχεις το ζόρι σου να μετακινηθείς με την κοιλιά λες και θα σκάσει... και έχεις κ τον κάθε έναν να σε κοιτάσει λες και κανεις έγκλημα.

    Ξέρεις πόσες φορές λόγω μεγάλης κοιλιάς δεν χωρούσα ανάμεσα από τα αυτοκίνητα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακούω κατά καιρούς να μιλάνε για το περίφημο φιλότιμο του έλληνα, και αναρωτιέμαι αν πρόκειται για μυθολογικό ζώο, σαν τους μονόκερους, γιατί πολλές φορές το έχεις ακούσει, αλλά καμία δεν το έχεις δεί.
    ΟΚ, ίσως υπερβάλλω λίγο, αλλά σαν λαός είμαστε πολύ αγενείς, πολύ αδιάφοροι, και λιγότερο άνθρωποι.
    Συνέχισε το ψάξιμο Διογένη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τη γνώμη σας παρακαλώ!