ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ...

Καλημέρα σε όλους μας!


Σήμερα έχει πάλι πολύ ωραία μέρα. 


Βγαίνω στο μπαλκόνι με το βρακί και νιώθω μια αίσθηση ελευθερίας. Οι θέσεις πάρκινγκ μπροστά μου είναι άδειες, δείγμα ότι οι γείτονές μου έχουν εγκαταλείψει την πόλη. Ευθεία μπροστά μου το πάρκο έχει δώσει πολλά τριαντάφυλλα και το γκαζόν μοσχοβολάει. Τα βαγόνια των τρένων γυαλίζουν από τον ήλιο και προσθέτουν κόκκινες, μπλε και πορτοκαλί πιτσιλιές στο κάδρο μου. 


Ακόμα περνάει από το στενό μας ο καρπουζάς με το Ντάτσουν του. " Εδώ τα καλά καρπούζια, κορίτσια" και ένα σωρό γριές κάνουν έναν κύκλο για να πάρουν δροσερό καρπουζάκι. 


Πού και πού, την ησυχία σπάει ο ήχος από κάποιο μεταλλικό εργαλείο που πέφτει με φόρα στο πάτωμα κάποιου από τα δύο συνεργεία αυτοκινήτων που έχουμε στο δρόμο μας. 


Ακούς όμως πολλά πουλάκια και τζιτζίκια. Και ίσως από το βάθος ακούγεται και κάποια τηλεόραση, ίσως και ένα ραδιόφωνο. 


Κάποια μαγειρεύει φασολάκια, ή μήπως κάποιο άλλο λαδερό. Από κάπου έρχεται και μια μυρωδιά μπριζόλας στο φούρνο. Από το δικό μου μπαλκόνι πηγαινοέρχεται ελαφρά μια αύρα βασιλικού, κάθε φορά που το αεράκι κουνάει μαλακά τα κλαδιά της γλάστρας μας. 


Παίρνω τον καφέ μου και κάθομαι στο βρεγμένο πλακάκι του μπαλκονιού μου, οκλαδόν, ακουμπάνε οι γοφοί μου στο δροσερό πάτωμα και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Γυρνάω χρόνια πίσω, στην ίδια γειτονιά και στην ίδια εποχή, όταν ήμουν παιδί και όλα γύρω μου ήταν τόσο ίδια αλλά και τόσο διαφορετικά. 


Νοσταλγώ το τότε και ευγνωμονώ τον εαυτό μου που είχε τη στοιχειώδη ρομαντική διάθεση να αποθηκεύει στη μνήμη του πράγματα που είναι τόσο δευτερεύοντα. 
Έχουμε 19 ρίζες τριαντάφυλλα στο παρτέρι. Και 7 παγκάκια στη σειρά. 
Και ο γείτονας με το παμπάλαιο κόκκινο όπελ παρκάρει πάντα αντίθετα στο μονόδρομό μας, στο ίδιο σημείο. 
Κάθε πρωί στις 9.30 χτυπάει το θυροτηλέφωνο ο ίδιος ταχυδρόμος. Και μου κάνει πάντα την ίδια ερώτηση. Πότε θα πάρεις μετάθεση στη Θεσσαλονίκη, Μαρία μου; Ξέρει το όνομά μου, το όνομα του γείτονα, του μηχανουργού, του ψιλικατζή. Κι ας μη ξέρουμε εμείς το δικό του. 


Κυλάει ο χρόνος,
μεγάλωσα και γω, 
δε ζω πια σε αυτή τη γειτονιά. 


Σπίτι των γονιών μου είναι, εγώ πού και πού έρχομαι εδώ, να όπως τώρα, που έχω-δεν έχω τρεις βδομάδες εδώ. 
Κι όμως, η ψυχή μου αγαπάει να βλέπει ότι όλα είναι στη θέση τους. 
Τα βαγόνια, ο καρπουζάς μας, τα τριαντάφυλλα, το καναρίνι μας. 


Αυτά είναι το μικρό μου παιδικό παρελθόν και με βοηθάει να ηρεμώ και να κάνω σχέδια για το μέλλον.
Πλημμυρισμένη με ατέλειωτη αγάπη στα στήθη.