ΛΙΓΟ ΚΡΑΣΙ, ΛΙΓΟ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΑ

Πράγματα που έμαθα για την Πάρο, 1 μέρα πριν την επισκεφτώ:

1. Έχει μέρος που ονομάζεται Νάουσα και δεν είναι η Νάουσα που περνούσα με το τραίνο για να πάω στη Φλώρινα, όπου και σπούδαζα.
2. Ο Γιάννης Πάριος, ο τροβαδούρος του έρωτα, δεν είναι από την Πάρο!
3. Έχει 12.000 κατοίκους, μόνιμο πληθυσμό! (Περισσότερους από το βλαχοτρέντυ χωριό - κωμόπολη στο οποίο κατοικώ)
4. Υπάρχει βιότοπος - καταφύγιο με το όνομα Πεταλούδες που φιλοξενεί χιλιάδες πεταλούδες φυσικά!
5. Για να πας στην Πάρο, θέλεις το λιγότερο 28,5 ευρώ για απλή μετάβαση και αρκετή υπομονή (4,5 ώρες ταξίδι...)
6. Πρέπει οπωσδήποτε να πιεις ντόπιο κρασί και να φας ντόπιο παριανό τυρί. Νόμος!
7. Είναι τίγκα στα beach bars...
8. Εκεί βούλιαξε το express Samina. Θλιβερό και στενάχωρο συμβάν που συνέβη το 2000. 
9. Η χαρά της θεούσας...Παναγιά η Εκατονταπυλιανή, Μονή του Χριστού του Δάσους (!!!) και άλλα εμπνευσμένα ονόματα με αντίστοιχες εμπνευσμένες ιστορίες να τα ντύνουν.

Περιττό να σας πω ότι η ψυχολογία μου είναι στα πατώματα και με σύρανε κυριολεκτικά ως το τουριστικό γραφείο για να πληρώσω τα εισιτήρια. Είμαι σίγουρη όμως πως οι καλές μου οι φίλες θα κάνουν ό,τι καλύτερο προκειμένου να σκάσει χαμόγελο το χειλάκι μου και φυσικά, από όσο ξέρω και από όσα έχω ακούσει, η Πάρος πρέπει να είναι όνειρο...

Σας χαιρετώ προσωρινά και θα επανέλθω από Δευτέρα απόγευμα που θα με ξαναδεί το σπίτι και το λάπτοπ μου. 

Σας φιλώ! 

ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ...

Σήμερα όλη μέρα παρατηρώ ένα τόσο δα γλαστράκι. 

Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι. Είχα και ένα ωραιότατο χθεσινοβραδινό μεθύσι που μου έφερε έναν ωραιότατο σημερινό πονοκέφαλο. 

Και σκέφτομαι.

Πήρα πριν από πολλές μέρες 5 σποράκια Bonsai. Τα μούλιασα στο νερό για μία μέρα. Μετά τα σκούπισα σε απορροφητικό χαρτί, τα τύλιξα με προσοχή και με ευλάβεια τα τοποθέτησα στο ψυγείο για μια εβδομάδα. Περίμενα υπομονετικά!

Προχθές πήρα το χωματάκι, το μούλιασα στο νερό, το έβαλα στο γλαστράκι και το ξαναπότισα. 

Έβγαλα τα σποράκια από το ψυγείο και ένα ένα, τα έσπειρα στο χώμα. Με το δάχτυλό μου τα πίεσα απαλά ώστε να χωθούν στο υγρό χώμα, τα κάλυψα και το γλαστράκι μου ήταν έτοιμο. 

Το έβαλα σε ένα πήλινο δοχείο με δύο δάχτυλα νερό και το έβαλα να βλέπει βορειοδυτικά στο παράθυρο.

Και από τότε περιμένω. Υπομονετικά. Μήπως τύχει και φυτρώσει ένα κλωναράκι, μια ριζούλα, ένα πρασινάκι. Ένα τόσο δα πρασινάκι έστω από ένα από τα 5 σποράκια μου.

Θα περιμένω. 

Έτσι είναι και η σχέση μου αυτή τη στιγμή. Τη φρόντισα, την περιποιήθηκα, έδωσα την αγάπη μου, το ενδιαφέρον μου, τα συναισθήματά μου, το χρόνο μου, τη ζωή μου όλη, το πάθος μου, τη δύναμή μου και την πότισα με ό,τι είχα. 

Και περιμένω. Με πολύ υπομονή.

Να φυτρώσει κάτι από μέσα. Κάτι που θα μου δώσει τους καρπούς των κόπων μου. Έστω τις εξηγήσεις που γυρεύω, ίσως μια δικαίωση. 

Διαβάζω αναρτήσεις από άλλα μπλογκς που πέφτουν στο διάβα μου. Πολλοί από μας είμαστε στα ίδια. Χωρίζουμε και κλαιγόμαστε. Στην αρχή έγραφα και καμιά λέξη. Ίσως για να παρηγορήσω και τον ίδιο μου τον εαυτό, ίσως για να δώσω και γω λίγο θάρρος. 

Τώρα πια δε μιλάω. 

Μόνο σκέφτομαι και περιμένω...

ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΙΣ 7 ΑΠΡΙΛΗ 2045, ΕΣΕΙΣ;

Να πω ένα σύντομο ανέκδοτο; 

Είμαι 27 ετών και δουλεύω από τα 21 μισό, απευθείας με το που πήρα το πτυχίο.

Σήμερα έλαβα στα χέρια μου τον φάκελο από την υπηρεσία που μου ανακοίνωσε ότι στις 7-4-2010 έλαβα το Μισθολογικό κλιμάκιο 15, δηλαδή συμπλήρωσα 5 ολοστρόγγυλα έτη προϋπηρεσίας! 

Μέχρι εδώ καλά! 

Ξέρετε πότε θα πάρω σύνταξη ως δασκάλα, με βάση το Νέο Συνταξιοδοτικό;

Κρατηθείτε!

Στις 7 Απριλίου 2045 σε ηλικία 62 ετών! 

Τα σχόλια δικά σας, παρακαλώ! 

ΟΙ ΘΕΡΙΑΚΛΗΔΕΣ ΗΡΩΕΣ!

Όλοι έχουμε δει την Κρουέλα Ντε Βιλ με το τσιγάρο στα χέρια! Μανταμέ ύφος επιτυχημένης σκύλας, με κόκκινο γάντι της φωτιάς, δαχτυλίδι - αξεσουάρ που πλαισιώνει το φίλτρο του ροζ τσιγάρου της! All time classic, Cruela! 

Και τον Popeye να έχει πάντα καρφωμένη την πίπα στα χείλη του! (Μεταξύ μας, αυτόν τον ήρωα δεν τον συμπάθησα ποτέ, σκέψου ότι τρώει σπανάκι και φουμάρει ταυτόχρονα!)

Ο Homer Simpson ...! Doh!

 

Πείτε μου όμως περιμένατε τον γατούλη Tom να φουμάρει; Στη δεκαετία του 50 ο Tom προσπαθούσε να αποκτήσει glam και δόξα! Τα επόμενα χρόνια τιμωρήθηκε η συνήθειά του, καθώς έκαψε την ουρά του. Μετά το γύρισε στο κομπολόι! 

 

Από τον Pinocchio το περιμένατε να παρασυρθεί στην κακιά συνήθεια; Κακό παιδί! 

 

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ!

Με συγκίνησαν τα παλιόπαιδα.

Ήταν κρυμμένα πίσω από την πόρτα της αίθουσας και μόλις μπήκα μέσα μου επιτέθηκαν.

Τι γαργαλητά, τι φιλάκια, τι χαιδέματα! 

Έπεσα κάτω από τα γέλια! Στο πάτωμα σας λέω! 

Η Κατερίνα είχε μαδήσει τη γαρδένια της, μοσχοβόλησε όλη η τάξη χάριν στο μπουκέτο που μου πρόσφερε! 

Ο Χρήστος μου χάρισε ένα πακέτο από ζωγραφιές. Και τι δεν είχε ζωγραφίσει! Καραβάκια, δελφίνια, αστερίες, ψαράκια. Σε όλες βέβαια υπήρχα και εγώ ζωγραφισμένη με μπικίνι και μεγάλα βυζιά! Γεια σου Χρηστάρα!

Ο Γιώργος μου χάρισε ένα βραχιολάκι από κλωστή και χάντρες, στα χρώματα που του αρέσουν, γαλάζιο και λευκό!

Η Ελένη έφερε και αυτή λουλουδάκια, κόκκινα, κατακόκκινα, σαν τα μαγουλάκια της όταν ντρέπεται!

Η Ιωάννα μου έδωσε ένα φάκελο με ένα μικρό γράμμα! 

Πέντε 7χρονες ψυχούλες με έκαναν να νιώσω μεγάλη ευτυχία! 

Είμαι ίσως η μοναδική Ελληνίδα δασκάλα που στεναχωρήθηκε τόσο που κλείσανε σήμερα τα σχολεία! Σας το ορκίζομαι, αποχαιρέτησα αυτά τα πλασματάκια με υγρά και κόκκινα μάτια!

Ραντεβού το Σεπτέμβρη μαιμούδες!

Η αγένεια και η γαιδουριά του Έλληνα σε όλο της το μεγαλείο...

Τις προάλλες ήμουν στο αστικό, στη Θεσσαλονίκη. Μόλις και μετά βίας χωρούσα, βρήκα μια γωνίτσα ανάμεσα στο αυτόματο μηχάνημα πώλησης εισιτηρίων και σε μια μπάρα. Συνήθως δε δίνω σημασία στους επιβάτες, κατά τη διάρκεια της ημέρας, μου αρέσει να τους παρακολουθώ τη νύχτα, αν τύχει και κινούμαι με το αστικό...

Παρόλ' αυτά, εκείνο το μεσημέρι διέκοψαν την αφηρημάδα μου μπόλικες φωνές προερχόμενες από τη μέση του αστικού. Σηκώθηκα όπως - όπως στις μύτες και τεντώθηκα για να δω τι συμβαίνει. Μία κοπέλα είχε πέσει φαρδιά πλατιά στο πάτωμα και φώναζε απελπισμένα για βοήθεια. Γύρω της, πολλοί άνθρωποι είχαν σχηματίσει ένα νοητό κύκλο, τραβώντας όμως τα πόδια τους μακριά από το σώμα της,όχι για να μη την πατήσουν αλλά σαν για να την αποφύγουν. Είχαν περάσει 2 λεπτά και ένας άνθρωπος δεν είχε απλώσει το χέρι του να τη σηκώσει.

Μηχανικά, αντέδρασα.

Αγανάκτησα και άρχισα να φωνάζω από μακριά προστάζοντας να τη βοηθήσει κάποιος. Αντί κάποιος να με ακούσει, άρχισε το θέατρο του παραλόγου!

Δύο τρεις με έβρισαν γιατί τους έσπρωξα για να προσεγγίσω την πεσμένη γυναίκα. Μια "κυρία" με αποκάλεσε κωλόπαιδο και δύο νεαροί άρχισαν να γελούν εις βάρος μου!

Η κοπέλα όμως εκεί, στο πάτωμα του αστικού, πλέον να κλαίει!

Έφτασα κοντά της...

Με πολύ θλίψη διαπίστωσα ότι ήταν έγκυος! Εμφανώς έγκυος! Πολύ έγκυος ρε γαμώτο. Πώς να είχε περάσει απαρατήρητη; Κανένας από όλους αυτούς τους κάφρους δεν είχε την παραμικρή τσίπα να τη βοηθήσουν. Η καημένη, πριν πέσει, ήταν όρθια επί ώρα, με την κοιλιά στο στόμα και κανένας δεν είχε ρίξει πάνω της μισό βλέμμα με διάθεση να παραχωρήσει τη θέση του. Έτσι, μην έχοντας από πού να πιαστεί... έπεσε!

Τη σήκωσα, της έπιασα το μπράτσο για να υποβαστάζεται, της είπα ότι είμαι δασκάλα (για να με εμπιστευτεί) και ότι θα τη βοηθούσα. Κατεβήκαμε μαζί από το λεοφωρείο στην επόμενη στάση. Η κοπέλα είχε μελανιά ψηλά στο γοφό, έκλαιγε με λυγμούς από την τρομάρα της και έπιανε την κοιλιά της. Την έβαλα σε ένα ταξί και πήραμε τηλέφωνο τον άντρα της...

Εν κατακλείδι, στην Ελλάδα δε πρόκειται να βρεις φιλότιμο άνθρωπο,

άνθρωπο που να έχει τρόπους,

ευγενική ύπάρξη ρε παιδί μου. 

Περπατάς στο δρόμο και σε σπρώχνουν, σε βρίζουν και από πάνω. Στους δρόμους με την οδήγηση, δράμα. Στις δημόσιες υπηρεσίες αγένεια και εξεφτελισμός. Στις συζητήσεις της παρέας, της δουλειάς, ακόμα και της οικογένειας, ο ένας προσπαθεί να προσβάλλει τον άλλον. Σκουπίδια να πέφτουν από τα μπαλκόνια, από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων.... και άλλα... πολλά.... δείγματα αγένειας και εμφανούς έλλειψης βασικών τρόπων , στοιχειωδών θα έλεγα, συμπεριφοράς...

Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς. 

Είμαστε γαιδούρια με δύο πόδια.

REST IN PEACE...1975-2006

Ήταν ένα περίεργο πλάσμα. 

Ξανθωπός, με πολύ αραιά αλλά αρκετά μακριά μαλλιά. Ήταν σχεδόν χοντρός και φορούσε μια μέταλ μπλούζα, με πολλές τρύπες, μάλλον απεικονίζοντας τους motorhead. 

Τα μάτια του ήταν πολύ θολά, καλά καλά δε μπορώ να τα θυμηθώ. Ήταν μπλε σκούρα αλλά θολά. 

Το δέρμα του ήταν τόσο ανοιχτόχρωμο που θαρρείς και ήταν εκρού. 

Δικαίως τον φώναζαν Chucky, αρκετά φρικαλέο αφού ερχόταν σε κάθετη σύγκρουση με τον χαρακτήρα του. 

Ήταν άγαρμπος και όταν τον πρωτοείδα να τρώει λαίμαργα ένα μπέργκερ η κέτσαπ έπεφτε βροχή από τα χείλη του. Δεν ήταν ευγενικός αλλά ήταν φιλότιμος. Δεν είχε τρόπους αλλά ήταν εξυπηρετικός. Δεν ήταν καν όμορφος, με δυσκολία τον αποκαλούσες "σχετικά εμφανίσιμο". ΄

Ήταν όμως ο εαυτός του. 

Αγαπούσε τη μουσική, τα φίδια, τη φωτογραφία, τη βαρετή δουλειά του, τα ταξίδια και τη μπύρα. 

Ήταν τόσο κοινός τύπος που ίσως καταντούσε βαρετός.

Τον γνώρισα ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2002 σε ένα σταθμό τρένων, στο Παρίσι. Μοσχοβολούσε σαπούνι και είχε ένα τεράστιο χαμόγελο. 

Παρά το γεγονός ότι συνήθως προκαλούσε τα βλέμματα με την αντικειμενική ασχήμια του, τον ερωτεύτηκα αμέσως. Είχε ένα χάρισμα να σε κερδίζει με την παιδικότητά του και την αφοπλιστική ειλικρίνιά του σε όλα. 

Δε σκέφτηκα ότι η απόσταση στην κουλτούρα, στα χιλιόμετρα, στη διαφορά ηλικίας, στις προοπτικές θα μας χώριζε. Δεν θα υπήρχε κανένα εμπόδιο ανάμεσά μας. 

Ήμουν σίγουρη ότι αυτό το αλλόκοτο πλάσμα από την Ολλανδία θα ήταν συνοδοιπόρος μου. 

Ίσως παρασύρθηκα από το πάθος, από την ανάγκη για κάτι άλλο, από την κουλτούρα της καταγωγής του, από τη στιγμή, από τα όνειρά μου, από την χοντροκομμένη του εμφάνιση...

Και τελικά, 

η ζωή

αποφάσισε για τη μοίρα του

και μετά, για τη δική μου.

Ο Chucky αρρώστησε. Λευχαιμία. 

Δε με άφησε να τον δω. Δε μου έδωσε καν την ευκαιρία να το προσπαθήσω. 

Απομόνωση. Λύπη. Οργή. Απόγνωση. Αδιέξοδο. Κενό. Κλάμα. Πανικός. Μελαγχολία. Κατάθλιψη. Και πάλι πόνος. Και πάλι οργή. Και μετά....

το τέλος. 

Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1975 και πέθανε στις 2 Ιουνίου του 2006. 

Και οφείλω να του αποδίδω, 

τέτοιες μέρες, 

κάθε χρόνο, 

τιμή και λόγια μνήμης 

γιατί ήταν το πιο ενδιαφέρον άτομο της δικής μου μικρής και αδιάφορης ζωής.