Η ΕΛΒΕΤΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ!

Ήταν ωραία! 

Τόσο, που θεώρησα ότι πρέπει να μοιραστώ μαζί σας τον ενθουσιασμό και τη χαρά μου! 

Πήγα στην Ελβετία, φιλοξενήθηκα από τους Ελβετούς φίλους μου που είναι τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο και πέρασα υπέροχα!

Ας επιχειρήσω μια μικρή ξενάγηση:

Ιδού η λίμνη Constance έτσι όπως φαίνεται από το Saint Gallen. 

Ευθεία φαίνεται η Γερμανία και δεξιά η Αυστρία. 

Αυτή είναι η πρώτη από τις 3 λιμνούλες με την ονομασία Die Drie Weihern, που βρίσκονται μέσα στην πόλη του Saint Gallen και αποτελούν όαση για τους κατοίκους. 

Αυτή είναι η δεύτερη λιμνούλα, με υποδομές για κολύμβηση, ηλιοθεραπεία, πικ νικ, σίτιση...

Μια πανοραμική θέα του Saint Gallen...

Στα μεγάλα δημόσια parking υπάρχουν ειδικές θέσεις για τις γυναίκες οδηγούς που βρίσκονται κυρίως κοντά στις εξόδους ή στα ασανσέρ για να έχουν εύκολη πρόσβαση, κυρίως τη νύχτα, για λόγους ασφαλείας...

Από τα αγαπημένα μου... Μέσα στα εμπορικά κέντρα υπάρχουν αυτοί οι φωτισμοί που σε καθοδηγούν, ακόμα και αν προχωράς με σκυμμένο κεφάλι! 

Να και το όμορφο Saint Gallen σε μια από τις γωνιές του Alt Stadt, δηλαδή της παλαιάς πόλης!

Επειδή νηστικό αρκούδι δε χορεύει, φτιάξαμε home made πιτσάκια και το διασκεδάσαμε!

Ανεβαίνοντας με το τελεφερίκ στα 2.502 μέτρα, Saentis,  είδα και λίγο από το αιώνιο χιόνι των Άλπεων!

Να και το χαριτωμένο Herisau, μια πόλη που θα έμενα για πάντα...

Ακόμα μια όμορφη γωνία του Ηerisau...

Εκτός από τις θέσεις parking για γυναίκες, υπάρχουν και τα ροζ taxi. Οι γυναίκες διαμαρτύρονταν ότι συχνά έπεφταν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από τους ταξιτζήδες, κυρίως μετά από τη διασκέδαση... έτσι, οι Ελβετοί θέσπισαν τα ροζ ταξί, με γυναίκες οδηγούς...

Ανεβαίνουμε με τα πόδια από τα 700μ... με σκοπό να πάμε σε μια λίμνη στα 1300μ...Εδώ έβγαζα φωτογραφίες ανέμελη, νομίζοντας ότι θα είναι απλά μια πεζοπορία!

Αφού μπήκαμε σε ένα δάσος, ανέβηκα με σκοινιά, κρεμάστηκα από βράχια και γενικώς ... τα είδα όλα, βρεθήκαμε σε μια κοιλάδα μέσα στα βουνά... Για το Seealpsee θέλουμε άλλη μισή ώρα, όπως διακρίνετε στη φωτογραφία...

Επιτέλους, διακρίνω την υπέροχη λίμνη Seealpsee...Σαν να έχει ξεπηδήξει μέσα από πίνακα ζωγραφικής...

Το θέαμα μου έκοψε την ανάσα. Άξιζε τόσο πολύ τον κόπο γιατί αυτό που έζησα με αποζημίωσε με το παραπάνω... Πραγματικά αισθάνομαι ευλογημένη που βρέθηκα σε ένα τέτοιο μέρος...

Χωρίς περισσότερα λόγια.

Ελπίζω, μέσα από τις εικόνες μου, 

να περάσατε όμορφα, να χαλαρώσατε και να ταξιδέψατε και εσείς, 

έστω για πέντε λεπτά.

Σας φιλώ...

μ.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ...

Δεν είχα ξαναπάει σε εκείνη την περιοχή για διασκέδαση. 

Χθες βράδυ ήταν η πρώτη φορά. 

Το bar ήταν πάνω κάτω όπως το περίμενα. 

Επαρχιακή βαβούρα, 

ανακατεμένη με μπόλικο ξεπλυμένο ξανθό κιτσαριό, 

δυνατή ελληνική γαβ-γαβ μουσική, ευγενικοί σερβιτόροι με χαμόγελο της crest, 

με στρασάκια στα αυτιά που γυάλιζαν περισσότερο και από το στέμμα της βασίλισσας Ελισάβετ, 

με έντονη λεμονίλα στο mojito μου 

και με δεκάδες πρόθυμους Σέρβους τουρίστες να πλαισιώνουν το πορτραίτο. 

Κάθισα οκλαδόν, 

για σπάσιμο κυρίως, στην καρέκλα μου, 

χωρίς να προσέχω τους τρόπους μου, τεντώνοντας το φόρεμά μου ανάμεσα στα πόδια μου, 

για να μη δώσω άρτο και θέαμα στους απέναντι και αφέθηκα στη συζήτηση της παρέας. 

Τα συνηθισμένα. 

Πώς πήγε η σχολική μου χρονιά, 

πότε φεύγω για Ελβετία, 

τα έμαθες για την τάδε, 

α! ποιος άλλος μου είχε πει ότι έχει εξοχικό εδώ κοντά, 

πού θα πάμε για μπάνιο αύριο, 

άκουσες τα καινούρια των red hot chili peppers και άλλα τέτοια. 

Η μουσική σταδιακά μεταλλασσόταν από ελληνικό βλαχοντρέντυ σε ελληνορουμάνικο βλαχοhouse! 

Χμμ, τουλάχιστον δεν έχει κλαρίνο και μπουζούκι. 

Άρχισα να λικνίζομαι, καθισμένη πάντα άγαρμπα στην καρέκλα μου, 

με περιέβαλε και ένα ελαφρύ θαλασσινό αεράκι, 

από αυτό που έρχεται και γλύφει τους κοκκινωπούς από το μεσημέρι, ώμους μου.

Ωραία περνάω, σκέφτηκα.

 Εξάλλου αυτό είναι διακοπές. 

Να μπορείς να χαλαρώνεις σε όλα τα επίπεδα. 

Να είσαι ελαφρύς σαν πούπουλο. 

Να γεύεσαι, να οσφρίζεσαι, να νιώθεις, να αγγίζεις, να χρησιμοποιείς όλες τις αισθήσεις σου. 

Όλα καλά λοιπόν. 

Χαμόγελα ανάμεσα σε μουσικές και πρόσωπα.

Αντιλήφθηκα ότι κάποιος με κοιτάζει. 

Επίμονα. 

Με γυαλισμένα μάτια. 

Με φλογερό βλέμμα. 

Χαμογέλασε.

Είναι πάνω κάτω στην ηλικία μου. 

Θα'ναι τουρίστας, υποθέτω Σέρβος. 

Ελαφρώς μακρύτερα, να'ναι 2 βήματα, από την παρέα του. 

Η παρέα του γελάει, κουνιέται, φωνάζει, παρασύρεται στο ρυθμό αλλά αυτός κοιτάζει εμένα.  

Και γω, κοιτάζω. 

Αλλά όχι αυτόν. 

Ενώ κολακεύομαι από το βλέμμα του, 

από τη στάση του σώματος και τη ζεστασιά που διαισθάνομαι, 

κοιτάζω αλλού. 

Έξω από το χώρο. 

Μακριά. 

Πρώτα προς το δρόμο. 

Μετά προς τη θάλασσα. 

Λες και κάτι λείπει... 

Δε μπορώ να το προσδιορίσω ακόμα αλλά όταν θα φανερωθεί μπροστά μου

θα καλύψει αυτό το μικρό αλλά ουσιαστικό κενό. 

Πέρασε η ώρα, νυστάξαμε και η διασκέδασή μας τελείωσε με τον κλασικό τρόπο. 

Πληρώσαμε, μαζέψαμε τα πράγματά μας από το τραπέζι και φύγαμε.

Ο τουρίστας έκανε ένα μορφασμό τύπου "κρίμα" , χαμογελάσαμε αμοιβαία και κούνησα το χέρι μου.

Ακόμα και στο αμάξι, οδηγώντας προς το σπίτι, είχα την ίδια αίσθηση. 

Ότι άφησα κάτι πίσω. 

Όχι κάτι από τα πράγματά μου αλλά αυτό το κάτι που μου λείπει και περίμενα.

Η μόνη σιγουριά πάντως που έχω είναι ότι κάποια στιγμή θα έρθει και θα κουμπώσει στο κενό μου χαρίζοντάς μου απλόχερα τα συναισθήματα που τόσο καιρό στερούμαι. 

Και τότε δε θα λείπει τίποτα...