Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΚΑΡΑΒΑΝΙΣΤΑΣ!

  H Θεσσαλονίκη ήταν ο πρώτος τόπος που έζησα. Τα παιδικά μου μάτια έχουν καταπληκτικές αναμνήσεις από αυτό το μέρος. Στα μικρά μου μάτια όλα φαίνονταν τεράστια, ο πύργος του ΟΤΕ, ο Λευκός Πύργος, τα Κάστρα, το αεροδρόμιο, το Καυτατζόγλειο, η Ναβαρίνου, η Αριστοτέλους, η Αγορά, τα Πανεπιστήμια, η Καλαμαριά, η Αρετσού, ο Βαρδάρης, τα Λαδάδικα, ο ΟΣΕ, ο παλιός σταθμός, η πλατεία στους Αμπελόκηπους, ο Χορτιάτης, το λιμάνι... όλα... 

  Και πάντα παρακαλούσα να μεγαλώσω για να τα γυρίσω όλα. Έπαιρνα με τις φίλες μου το αστικό από τον ΟΣΕ και πηγαίναμε ως το τέρμα για να μάθουμε τις ανατολικές συνοικίες, Χαριλάου, Τούμπα, Καλαμαριά. Χάναμε τα τελευταία λεωφορεία από το Ποσειδώνιο και περπατούσαμε κατά μήκος της παραλίας μέχρι το λιμάνι και βγάζανε φουσκάλες τα πόδια μας από τα στενοπάπουτσα! Τρώγαμε κρέπες στη Ναβαρίνου και σκάγαμε και μετά στο σπίτι υποκρινόμασταν ότι ήμασταν νηστικοί για να μη στεναχωρήσουμε τη μάνα μας ότι πάλι φάγαμε έξω...

  Εκεί μεγάλωσα, με τέτοιες αναμνήσεις, με δέος και αγάπη για την πόλη μου που μπορεί να είχε χίλια αρνητικά αλλά εγώ την αγάπησα γιατί με γέννησε. Απλά. 

  Όταν πέρασα στο Παιδαγωγικό στη  Φλώρινα, έμαθα πώς είναι να ζεις σε μια επαρχιακή πόλη στα σύνορα. Είδα τι γλυκό που είναι το Βαλκανικό πνεύμα στους ανθρώπους... πόσο επιβλητικά είναι τα γνήσια παραδοσιακά χωριά στο Νυμφαίο, στις Πρέσπες, στο Αμύνταιο.... έμαθα τι είναι οι τσούσκες, έφαγα για πρώτη φορά γλώσσα (ένα τεράστιο ψωμί με γύρο), δοκίμασα σιροπιαστά, περπάτησα άπειρες φορές δίπλα στον ποταμό Σακουλέβα, θαύμασα τα νεοκλασικά, σκιάχτηκα με τον τεράστιο σταυρό του Κανδιώτη στο λόφο! Έζησα έντονα και ευχάριστα φοιτητικά χρόνια, σε ένα δεμένο και ζεστό περιβάλλον στη σχολή μου! Ήταν πραγματικά ευλογημένα χρόνια...

  Έπειτα πήρα το πτυχίο μου και από τα χιόνια βρέθηκα στη γη του ήλιου και της ελιάς - στην Κρήτη, στην Ιεράπετρα... άλλος κόσμος, φανταστικά μέρη, απίθανες παραλίες, τοπία wild wild west, από τη μία ψηλοί ορεινοί όγκοι και από την άλλη γκρεμός και θάλασσα... θάλασσα... θάλασσα...Φιλοξενία, φιλέματα, έρωτες, αποδράσεις, φαγητό, διασκέδαση, τα πρώτα μου χρήματα, η πρώτη μου σοβαρή δουλειά, ευθύνη, φοβερές γνωριμίες, τέσσερις πανέμορφοι νομοί, αρχαία παντού! Κρήτη... μέρος να ζεις!

  Ντριν, το τηλέφωνο και ακόμα μια αλλαγή τόπου... Εύβοια... Είναι νησί, ε; Μου πήρε χρόνια και πολλές εκδρομές σε ψαροχώρια της για να το καταλάβω... Συγκλονιστικές αντιθέσεις... Η Χαλκίδα είναι κακάσχημη και συγχωρείστε μου το χαρακτηρισμό αλλά έχω τους λόγους μου να το πιστεύω... όμως η Βόρεια Εύβοια... διαμάντι για τους φυσιολάτρες... οι δανδελωτές παραλίες της από την πλευρά του Αιγαίου, σμαράγδι! Η Νότια Εύβοια, τόσο άργια και μυστηριακή... με τα δρακόσπιτα να κρύβουν μυστικιστικά τελετουργικά χαμένα στους αιώνες... Απόλαυση η ζωή μου στην Εύβοια...

  Και τώρα τι; 

Μια αίτηση μετάθεσης και η επικείμενη ανακοίνωσή της... Αλλαγή τόπου, αλλαγή ζωής, αλλαγή σπιτιού, αλλαγή και πάλι... Η ζωή μου είναι ένα ταξίδι και μοιάζω να ανήκω σε ένα καραβάνι, που σκορπάει γνώσεις δεξιά και αριστερά και μαζεύει εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες, αναμνήσεις! 

  Και τώρα ο τίτλος...  Στο επάγγελμά μας λίγο πολύ, από τη σχολή κιόλας, γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει μετά το πτυχίο. Σίγουρη δουλειά, σίγουρος διορισμός, σίγουρα λεφτά αλλά... ασταθής τόπος κατοικίας! Αν είσαι τυχερός και κατάγεσαι από ένα μέρος που υπάρχουν κενές θέσεις, μπορείς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να τοποθετηθείς εκεί. Αν είσαι άτυχος σαν και μένα που τη Θεσσαλονίκη δε μπορώ να τη δω ούτε με κιάλια διότι είναι ένας νομός κορεσμένος από δασκάλους, αναγκάζεσαι να κάνεις tour σε όλη την Ελλάδα για να μαζέψεις μόρια! Η μαγική ατάκα: να μαζέψω μόρια! 

  Μοιάζουμε λοιπόν με νομάδες που ζουν εδώ και εκεί και τριγυρίζουν σε καραβάνια! Έτσι είμαι και γω... ένας νομάς, ένας karavanistas όπως αστειεύομαι συχνά στις παρέες μου! 

  Αλλά μη νομίζετε ότι είμαι από τη συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των κομπλεξικών, γκρινιάριδων και μίζερων δασκαλάκων που διαμαρτύρεται διαρκώς για κάθε λόγο και αιτία... όχι! Εγώ απολαμβάνω την κάθε μου μετακίνηση γιατί τη γουστάρω! Ξέρω ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα έχω τα περίφημα μόρια να επιστρέψω! Είμαι κοντά στο στόχο! Άρα γιατί να μην απολαμβάνω κάθε νέο τόπο; 

Ζήτω οι karavanistas δάσκαλοι αυτού του τόπου!