ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ...

Σήμερα όλη μέρα παρατηρώ ένα τόσο δα γλαστράκι. 

Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι. Είχα και ένα ωραιότατο χθεσινοβραδινό μεθύσι που μου έφερε έναν ωραιότατο σημερινό πονοκέφαλο. 

Και σκέφτομαι.

Πήρα πριν από πολλές μέρες 5 σποράκια Bonsai. Τα μούλιασα στο νερό για μία μέρα. Μετά τα σκούπισα σε απορροφητικό χαρτί, τα τύλιξα με προσοχή και με ευλάβεια τα τοποθέτησα στο ψυγείο για μια εβδομάδα. Περίμενα υπομονετικά!

Προχθές πήρα το χωματάκι, το μούλιασα στο νερό, το έβαλα στο γλαστράκι και το ξαναπότισα. 

Έβγαλα τα σποράκια από το ψυγείο και ένα ένα, τα έσπειρα στο χώμα. Με το δάχτυλό μου τα πίεσα απαλά ώστε να χωθούν στο υγρό χώμα, τα κάλυψα και το γλαστράκι μου ήταν έτοιμο. 

Το έβαλα σε ένα πήλινο δοχείο με δύο δάχτυλα νερό και το έβαλα να βλέπει βορειοδυτικά στο παράθυρο.

Και από τότε περιμένω. Υπομονετικά. Μήπως τύχει και φυτρώσει ένα κλωναράκι, μια ριζούλα, ένα πρασινάκι. Ένα τόσο δα πρασινάκι έστω από ένα από τα 5 σποράκια μου.

Θα περιμένω. 

Έτσι είναι και η σχέση μου αυτή τη στιγμή. Τη φρόντισα, την περιποιήθηκα, έδωσα την αγάπη μου, το ενδιαφέρον μου, τα συναισθήματά μου, το χρόνο μου, τη ζωή μου όλη, το πάθος μου, τη δύναμή μου και την πότισα με ό,τι είχα. 

Και περιμένω. Με πολύ υπομονή.

Να φυτρώσει κάτι από μέσα. Κάτι που θα μου δώσει τους καρπούς των κόπων μου. Έστω τις εξηγήσεις που γυρεύω, ίσως μια δικαίωση. 

Διαβάζω αναρτήσεις από άλλα μπλογκς που πέφτουν στο διάβα μου. Πολλοί από μας είμαστε στα ίδια. Χωρίζουμε και κλαιγόμαστε. Στην αρχή έγραφα και καμιά λέξη. Ίσως για να παρηγορήσω και τον ίδιο μου τον εαυτό, ίσως για να δώσω και γω λίγο θάρρος. 

Τώρα πια δε μιλάω. 

Μόνο σκέφτομαι και περιμένω...