ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ ΣΤΗ BLOGΟΣΦΑΙΡΑ-ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ!

Ρήγη συγκίνησης στο πανελλήνιο...

Κραυγές ενθουσιασμού στα πλήθη...

Ακραίες εκδηλώσεις χαράς στη blogόσφαιρα..

Χαμός στο ίσιωμα...

Βόμβα μεγατόνων σκάει στη διαδικτυακή κοινότητα!

Επέστρεψα!

Και ζω!

Και είμαι καλά!

Και μου λείψατε!

Όλοι! Ακόμα και η ανώνυμη (γυναίκα είναι τελικά!)

Τι κάνετε;

Πού είστε;

Πώς τα περνάτε;

Σας έχασα τελείως!

Δε προλαβαίνω να διαβάζω blogs στο σχολείο. To laptop, βλέπετε, βρίσκεται ακόμα λαβωμένο πάνω στο γραφείο μου αλλά δε ψήνομαι να το διορθώσω αυτή τη στιγμή.

Ευκαιρία για αποτοξίνωση και μάλιστα με θεαματικά αποτελέσματα!

Στο σπίτι δε κάθομαι σε ησυχία ποτέ. Έχω πήξει στις  ξένες γλώσσες, στις δραστηριότητες, στις εκδρομούλες, στα χαδάκια, στα ναζάκια και πάει λέγοντας.

Εδωσα χθες Ιταλικά και έπιασα το εκπληκτικό σκορ 100 στα 100!

 Μα, ακόμα και εγώ εξεπλάγην με τον εαυτό μου!

Τα ολλανδικά πάνε επίσης πολύ καλά και σε λίγες μέρες από τώρα θα τα εξασκήσω άμεσα μιας και θα κάνω Πάσχα στην Ολλανδία!

Είχα να πάω από το καλοκαίρι  και μου έλειψε αφάνταστα!

Με ποιον θα πάω, αναρωτιέστε;

Με το νέο αμόρε φυσικά!

 Θυμάστε που σας ανέφερα κάτι λίγα για μια καινούρια γνωριμία;

Ε, τελικά προέκυψε μια ωραία κατάσταση, πολύ χαλαρή, πολύ διασκεδαστική, με αρκετή δόση χιούμορ και ερωτισμού. Μου αρέσει, την απολαμβάνω, δε σκέφτομαι τίποτα για το μέλλον, ζω τη στιγμή, έχω ξεαγχωθεί πλήρως από τα βάσανά μου και γενικώς ευλογώ τη στιγμή που έπεσε ο άνθρωπος αυτός μπροστά μου!

Μέσα σε αυτό το διάστημα που δε μιλήσαμε...

είδα 2 ιαπωνικές ταινίες,

γνώρισα έναν αγχωμένο δημοσιογράφο καναλιού υπό κατάρρευση,

έχασα 2 κιλά,

άρχισα ηλιοθεραπεία στις παραλίες της Ευβοίας,

είδα να βγάζουν λουλουδάκια οι τουλίπες που φύτεψα το Νοέμβρη,

έφαγα ινδονησιακό φαγητό από ορίτζιναλ Ινδονήσιο μάγειρα,

έδωσα εξετάσεις σε 1 μήνα σε δύο γλώσσες,

άρχισα πιλάτες και γιόγκα,

πήγα στον Παρνασσό πάνω από 10 φορές,

έκλαψα πολύ βλέποντας το Paris, je t'aime,

έκοψα εντελώς το αλκοόλ (καλά, δεν ήμουν και πομόνα),

θαύμασα τον άνθρωπο που διάλεξα να είμαι μαζί του για τις γνώσεις του,

εκτίμησα το φαγητό της μαμάς μου,

αύξησα τα χιλιόμετρα βαδίσματος την ημέρα από 5 σε 8 τουλάχιστον,

θύμωσα, γέλασα, κορόιδεψα, σκέφτηκα, ζορίστηκα, χαλάρωσα, έζησα...

and life goes on!

Θα προσπαθήσω να διαβάσω αυτές τις μέρες τα blogs σας γιατί μου έχετε λείψει πάρα πολύ, αναρωτιέμαι μερικοί από εσάς πώς τα πάτε, αν σας έχουν φύγει τα άγχη σας, αν προοδεύετε, αν θα πάτε κάπου τις άγιες τούτες μέρες (έλεος), αν θα έρθετε καμιά βόλτα από Χαλκίδα να γνωριστούμε, αν... αν... αν...

Σας φιλώ!