15 Δεκεμβρίου 2009

Περί Μαθητικών Εορτών

«Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν».
Εμμανουήλ Ροίδης 
Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζω κάθε σχολική χρονιά και έρχομαι σε ευθεία κόντρα με τους συναδέρφους μου είναι το θέμα των σχολικών παρελάσεων και των εθνικών εορτών...
Πιστεύω ακράδαντα και κάθετα ότι το πιο ακροδεξιό, φασιστικό, μιλιταριστικό κακό που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδάκι Δημοτικού είναι να το υποχρεώσεις να συμμετέχει σε μία παρέλαση. Φαντάσου αυτό... ομοιομορφία στη στολή, στο ντύσιμο, στο βηματισμό, στην κίνηση... Δήλωση υποταγής, γραμμή για τα παιδιά ότι μεγαλώνοντας θα ανήκουν στη μάζα, θα πρέπει να σκύβουν το κεφάλι σε προστάγματα ηγετών και θα πρέπει να συμπεριφέρονται ίδια με τον όχλο. Να πώς κατασκευάζονται οι συνειδήσεις, να πώς τοποθετούνται σε αθώα κεφαλάκια σιχαμερές εθνικιστικές και φασιστικές συνειδήσεις. 
Πριν προλάβεις να μου ανταπαντήσεις ότι είμαι ακραία και ανθελληνίδα να σου θέσω την εξής πρόταση: 
Να γιορτάζουμε τις εθνικές γιορτές. Αλλά όχι με παρελάσεις, όχι με ηλίθια ποιήματα τύπου:"είμαι μια Ελληνοπούλα", όχι με στημένα και χιλιοπαιγμένα - και πάνω από όλα κακοπαιγμένα - θεατρικά σκετσάκια... 
Μπορεί κάλλιστα, ένας εκπαιδευτικός, να εφαρμόσει στην τάξη του ένα διαθεματικό πρότζεγκτ διάρκειας μηνών και να προσεγγίσει μαζί με τους μαθητές του διάφορα φάσματα των επετείων με αναρίθμητες δραστηριότητες που σκοπό θα έχουν να υποβάλλουν βιωματικά τον κάθε μαθητή στη διαδικασία να ανακαλύψει μόνος του όλα τα ενδιαφέροντα στοιχεία. 
παράδειγμα: τοπική ιστορία: 

  • αναζητούμε τοπικούς ήρωες, πρωταγωνιστές σε μεγάλα ιστορικά γεγονότα και τους παίρνουμε συνέντευξη
  • αναζητούμε ιστορικά μνημεία και τα φωτογραφίζουμε, τα αρχειοθετούμε, τα αναδεικνύουμε σε έκθεση
  • χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο για να ακούσουμε ηχητικά ντοκουμέντα, να δούμε βίντεο, εικόνες
  • επισκεπτόμαστε πινακοθήκες, μουσεία, κοινότητες
  • γράφουμε ποιήματα, κείμενα, θεατρικά σκετσάκια
  • δραματοποιούμε τα δικά μας κείμενα, και εν τέλει, τα παρουσιάζουμε σε ειδική γιορτή...
Για απαντήστε μου όμως, ΠΟΙΟΣ δάσκαλος θα καθόταν να ασχοληθεί με κάτι που θα τον  ανάγκαζε να κοπιάσει παραπάνω από το εβδομαδιαίο 24ωρο πρόγραμμα; ΠΟΙΟΣ δάσκαλος θα θυσίαζε τα "έτοιμα" για τα καινοτόμα; ΠΟΙΟΣ δάσκαλος θα κοντραριζόταν με τα ακροδεξιά τοπικά στελέχη του τόπου που διδάσκει; ΠΟΙΟΣ δάσκαλος που ανήκει σε κάποια συνδικαλιστική οργάνωση (κέντρου - δεξιάς) θα τραβούσε αντίθετη γραμμή από αυτή των ομοιδεατών του; 
Αυτά για μελέτη και για σκέψη. 

2 σχόλια:

  1. Δεν είναι τυχαίο που στο στρατό όταν υπηρετούσα και γινόταν επιθεώρηση.. έπρεπε να μάθουμε απέξω (όσοι δεν ξέραμε) τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου... το τραγικό ήταν ότι σε ένα φαντάρο, στα πλαίσια της επιθεώρησης, που ρώτησαν, δεν γνώριζε.. και απάντησε ότι την 28η Οκτωβρίου έχουμε επέτειο κατά των Τούρκων... ;-)

    Ο περισσότερος κόσμος είναι πατριώτης, ευαίσθητος για τα εθνικά θέματα.. όχι επειδή τα έχει βιώσει μέσα από θεατρικά δρώμενα, έχει διαβάσει, τα παρακολουθεί μέσα από τις ειδήσεις, αναλύσεις.. αλλά επειδή τα έχει ακούσει πριν από χρόνια από το σχολείο.. => βλέπε παρελάσεις, μαθήματα..

    Το εντυπωσιακό είναι να συζητάς με συνάδελφους πάνω σε αυτά τα θέματα.. πολλές φορές ακούς πολύ ακραίες απόψεις.. (είμαι συνάδελφος από την δευτεροβάθμια)..

    ωραία η ρήση του Ροϊδη.. από πιο βιβλίο είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η απαντηση στις ερωτησεις σου ειναι ΟΛΟΙ..Οσοι δεν το κανουν η δεν προτιθενται να το κανουν δεν αξιζουν να ονομαζονται δασκαλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τη γνώμη σας παρακαλώ!